Wspomnienie szóste

Drogi Michaelu!
Jesteś małym zwycięzcą.
Wydawało, mi się, że trochę Cię zawiodłam, dlatego zrozumiem, jeśli znikniesz.
Bardzo mi przykro, jeśli liczyłeś na coś więcej… Z mojej strony zaoferować mogę Ci tylko przyjaźń.

Ann.

∞

 

          Tamto spotkanie okazało się bardzo przyjemnym. Ann zachowywała sporo rezerwy. Nie mówiła zbyt wiele, niektóre rzeczy Michael musiał wyciągać z niej podstępnymi sposobami, ale ostatecznie rozmawiało im się bardzo przyjemnie. Kto by pomyślał, że porozumiewanie się z głuchoniemym może być tak proste?
          On jednak czuł się nieco zawiedziony. Kilkakrotnie spowodował, że dziewczyna się zmieszała. Nie wliczając w to nawet tego momentu, gdy zapytał ją dlaczego nie mówi. A przede wszystkim rozczarował się tym, co przeczytał na początku tamtego spotkania. Nie ma na co liczyć. Ale co ma zrobić, jeśli już zaczął liczyć? Co ma zrobić, jeśli w jego sercu rozpaliła się mała iskierka nadziei? 

          Zastanawiał się co ona czuła po tym spotkaniu. Czy wyczuła jego zawód. Czy wyczuła, jak bardzo chciał czegoś innego, a mówił o zupełni czymś innym? Czy wyczuła sprzeczność jego myśli i czynów? 
          Nie potrafił tak bezczynnie siedzieć. Zwinnie podniósł się z siedziska i podreptał do pokoju. Stanął przed szafą, a wyciągnąwszy z niej dres, pospiesznie włożył go na siebie, wzuł buty na nogi i pobiegł przed siebie. Chciał choć na chwilę zapomnieć o swoich myślach.
          Sam nie wiedząc kiedy, znalazł się w parku. W tym samym parku, w którym spotkali się przed tygodniem. W tym samym parku, w którym jego nadzieja legła w gruzach. Widząc ławkę, na której siedzieli, westchnął i podbiegł do niej. Lustrował ją chwilę spojrzeniem, aż w końcu bezsilnie na nią opadł.
          Wbił wzrok w deski. Były pomalowane na ciemny kolor. Dotknął ich opuszkami palców. Czuł się bardzo nieswojo, myśląc o niej w  tym miejscu. Czuł się dość nieswojo, bo nigdy jeszcze, tak intensywnie nie rozmyślał o jakiejkolwiek dziewczynie. Teraz zrozumiał, że nie czuł nic podobnego nawet do Sofii, jego byłej dziewczyny, która rozbiła jego serce na miliard kawałków. I między innymi to nie dawało mu spokoju.
– Hej, co tutaj robisz – usłyszał nad sobą.
          Oderwał dłoń od ławki i szybko przeszył spojrzeniem, osobę stojącą przed nim. Musiał przymrużyć oczy i dostawić dłoń do czoła, by móc zobaczyć kim jest dana osoba. Uśmiechał się do niego kpiąco. No tak – pomyślał.
– Siedzę. Nie można? – zapytał opadając na oparcie.
– Można, można – zaśmiał się brunet. – Czekasz na kogoś?
          Michael wciągnął powietrze i pokręcił przecząco głową. Przyjaciel wzruszył ramionami i opadł z impetem obok blondyna.
– W takim razie pozwól, że przyłączę się do twojej samotności.
– Hm?
– Nieważne –westchnął. – Powiedz lepiej, dlaczego jesteś taki przygnębiony. – Nie jestem przygnębiony – zirytował się.
– Jesteś.
– Nie.
– Tak.
– Może trochę – spasował.
– Michael, od jakiegoś czasu dzieje się z tobą coś dziwnego – zauważył Stefan, wpatrując się w twarz towarzysza.
          Blondyn westchnął po raz kolejny. Przed Kraftem nic się nie ukryje. Cóż dziwnego, znają się od kilku dobrych lat. Nigdy nie mieli przed sobą tajemnic, a większość wolnego czasu spędzali w swoim towarzystwie. Znali się na wylot.
– Spotkałem się z nią – wycedził, pochylając się do przodu i podpierając łokcie o kolana.
          Stefan zrobił to samo.
– Z kim?
– Z Ann.
– To ta głucha? – upewnił się, z podniesioną ku górze brwią.
          Hayböck obrzucił go gniewnym spojrzeniem.
– To nie jest jakaś tam głucha. To Ann.
– Wybacz, stary – podniósł ręce w geście obrony.
          Zapadła chwila milczenia. Blondyn bawiąc się rękoma myślał o tym, jak inni postrzegają Ann. Dla niejednego człowieka na ulicy to zwykła dziewczyna. Dla osób, które wiedzą o jej niepełnosprawności, jest właśnie „tą głuchą”. A dla niego? Jest kimś więcej. Nie jest obcą osobą. Nie jest zwykłą dziewczyną. Nie jest „tą głuchą”. Nie jest nawet przyjaciółką. W takim razie kim jest? Sam nie potrafił sprecyzować odpowiedzi na to pytanie. Z zadumy wyrwał go Stefan.
– Wpadłeś.
– Hm? – zerknął na niego, nie do końca wiedząc, co ma na myśli.
– Wpadłeś, Michi. Zakochałeś się w niej po uszy – wyjaśnił.
          Przez chwilę wpatrywał się w niego zamglonym spojrzeniem. Rysował sobie w głowie po kolei każdą literkę, z której składało się to zdanie. Jego twarz przybrała wyraz, jakby nie rozumiał, co młodszy kolega ma na myśli.
– Kogo jak kogo, ale mnie nie oszukasz – powiedział podnosząc się z miejsca.
          Hayböck przyswajał każde słowo, ale szło mu to bardzo opornie. Sam nie wiedział dlaczego tak zareagował. Może dlatego, że Stefan ma rację? Wodził za nim wzrokiem, nie zmieniając wyrazu twarzy.
– Przemyśl to sobie – odezwał się Kraft. – Ja muszę lecieć. Na razie – machnął Michaelowi ręką i szybkim krokiem odszedł.
          Blondyn został. Siedział na ławce jeszcze bardzo długo. Czy możliwe jest to, by ludzie wiedzieli, co się w nim kotłuje, nim jeszcze on sam to odkryje? A może po prostu starał się stłamsić wszystkie uczucia, kierowane w stronę Ann? Przecież sama powiedziała, że nie może mu nic zaoferować. Ale przecież to go tak bardzo bolało. Czy zatem Stefan Kraft miał rację? Czy w jego sytuacji można mówić o zakochaniu?
          Ale czym właściwie jest zakochanie? Chęć spędzania każdej wolnej chwili z drugą osobą? Zdecydowanie. Chęć uchylenia jej nieba? O tak. Chęć by każde słowo wywoływało uśmiech na jej ustach? Z pewnością. Chęć by dotyk wzbudzał w niej dreszcz? Tak.
          Cholera – pomyślał. – Hayböck, wpadłeś. 

 

„Wracam do skorupy gdzie marzenia niemal wciąż
toczą walkę z rozumem co chce oceniać”

 

******

Hej Kochane! ;*
Przybywam do Was już w Nowym Roku.
Nie chciałabym go rozpoczynać od narzekań, ale tak naprawdę nie podoba mi się powyższe wspomnienie. Niestety nie miałam na nie innego pomysłu. :( Starałam się je ulepszać, było tak wiele razy modyfikowane, ale niestety wyszło to, co mogłyście przeczytać powyżej. :( 

Ale koniec narzekania, czas przejść do konkretów. :)
Nadszedł Nowy Rok 2016. Nie wiem jak Wy, ale ja z pewnością będę przez najbliższe kilkanaście dni żyła jeszcze rokiem 2015. A najlepszym dowodem na to, będą moje zeszyty i pokreślone w nich daty. Też tak macie? ;)
Mniejsza o to. :)
Z okazji tego Nowego - 2016 - Roku składam Wam najserdeczniejsze życzenia!
Dużo ZDROWIA, szczęścia, radości, miłości, pomyślności, prawdziwych przyjaciół i wszystkiego, czego sobie zapragniecie! ;) 

 

Jak spędziłyście wczorajszy wieczór i dzisiejszą noc? :D Chwalcie się! Jestem ciekawa. ^^ 

Całuję!