Wspomnienie siódme

Drogi Michaelu!
Nie sądziłam, że możemy tak swobodnie ze sobą rozmawiać.
Było fantastycznie!
Robisz ze mną coś niewyobrażalnego…

Ann.

∞

          Nie potrafił się powstrzymać. Chwycił telefon do ręki. Wybrał odpowiedni numer. Wystukał kilka słów:  

Od Michael:
Spotkamy się dziś? 

          Nie minęła nawet minuta, a nadeszła odpowiedź.

Od Ann:
W porządku. W parku za pół godziny?

Od Michael:

Będę. 

          Nie widział się z nią od tego spotkania w parku. Listy tak, jak powiedziała, przychodziły, ale nie zastępowały jej twarzy przed oczyma. Dlaczego zechciał się z nią spotkać? Czy chciał wyznać jej swoje uczucia? Nie. Chciał po prostu z nią poprzebywać. Tego brakowało mu najbardziej.
          Pospiesznie wparował do sypialni i znalazł adekwatne ubranie. Kiedy wychodził z domu delikatny wiaterek owiewał jego twarz, a palące słońce świeciło mu w twarz. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, a na ustach  rysował mu się szeroki uśmiech. Jak ona na niego działała.
          Siedziała na tej samej ławeczce, co ostatnio. Nie podszedł do niej. Zatrzymał się niecałe dwadzieścia metrów od niej i wyjął z kieszeni spodni telefon. Z jeszcze szerszym uśmiechem zaczął stukać w ekran. 

Od Michael:
Spójrz w prawo. 

          Po odczytaniu wiadomości dziewczyna machinalnie spojrzała w jego kierunku. Prawą dłonią uniósł ciemne okulary nad oczy, a lewą energicznie jej pomachał. Wyprostowała się i odpowiedziała tym samym. Gestem poprosił, by do niego podeszła. Gdy stała przed nim w całej okazałości, pochylił się i złożył szybkiego buziaka na jej rozgrzanym policzku. Przeszedł go miły dreszcz, a ona zesztywniała. Zachciało mu się śpiewać. Czyli on działa na nią tak samo jak ona na niego? Uniósł kąciki ust i zatopił wzrok w ekranie komórki. 

Od Michael:
Co powiesz na lody i spacer? 

          Popatrzyła na niego spod przymrużonych powiek. Co znowu? – pomyślał. Po kilku sekundach rozpromieniła się jak słoneczko. Pokiwała energicznie głową. Ruszyli w kierunku wyjścia, a ona wsunęła rękę w jego dłoń. Był tym zachowaniem zdziwiony, ale za wszelką cenę starał się tego nie okazywać. Ścisnął jej dłoń mocniej i wspólnie opuścili teren miejskiego parku. 
         Siedzieli w jednej z kawiarni, zajadając się pysznymi lodami.

Od Michael:
Jak Ci smakują? 

          Uśmiechnęła się do niego. Stłumiła w sobie śmiech. Nabrała lody na łyżeczkę i skierowała ją w jego kierunku. Uniosła brwi do góry. Zdziwiła go. Nie po raz pierwszy z resztą. Uniósł pytająco brew. Pokiwała twierdząco głową. Nachylił się i wsunął wystającą łyżeczkę do ust. Przeszedł go dreszcz. Przepyszne lody czekoladowe rozpłynęły się w jego ustach. Były doskonałe.  

Od Michael:
Jednak mam gust.

          Bezgłośnie się zaśmiała. Założyła kosmyk włosów za ucho.  Zrobiła to z taką gracją, że nie zauważył nawet, iż wystukała odpowiedź. Z zamysł wyrwał go dźwięk telefonu.  

Od Ann:
Nie wiem. Pierwszy raz zabrałeś mnie do kawiarni. ;)   

          Uśmiechnął się i spojrzał na nią. Lustrowała jego sylwetkę. Miała zamyśloną minę. Nie oderwała od niego wzroku, nawet gdy na nią spojrzał. Podobało mu się to. Niejedna dziewczyna, którą na tym przyłapał, niemal od razu odwracała wzrok. Poszerzył gest. Odwzajemniła go. 

Od Michael:
W takim razie powtórzymy to jutro. Co Ty na to? :) 

          Zapoznawszy się z treścią wiadomości, spochmurniała. Przygryzła dolna wargę i wzruszyła ramionami. Odpowiedziała dość szybko.  

Od Ann:
Nie mogę. Mam wizytę kontrolną u lekarza…   

          Zrobiło mu się wstyd, że wyskoczył z takim pytaniem. Ale skąd mógł wiedzieć, że musi jechać do lekarza? Nie wspominała o tym wcześniej. Popatrzyła na niego. Zatopiła swoje oczy w jego i czekała na reakcję. Skinął głową. Nie był zły ani smutny. Uśmiechnęła się subtelnie i ponownie napisała wiadomość.

Od Ann:
A co powiesz na poniedziałek?   

          Skrzywił się. Popatrzył na nią z grymasem, a ona zaczęła się śmiać. Mimo że nie wydawała z siebie żadnego odgłosu, zaraziła go. Śmiał się, ale dopiero po chwili zwrócił uwagę na to, że on również nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Usłyszał odgłos powiadomienia. Zerknął na jej ręce. Trzymała w nich telefon. Nawet nie zauważył, kiedy zdołała wysłać informację.

Od Ann:
Masz bardzo zabawną minę. Powinieneś częściej tak robić. :D   

Od Michael:
W takim razie, musisz częściej oczekiwać ode mnie dużej cierpliwości.   

          Uniosła brwi i ponownie na niego spojrzała. Miała pytające spojrzenie, więc bez wahania wziął telefon i wysłał jej rozwiewającą wszelkie wątpliwości odpowiedź.

Od Michael:
Do poniedziałku zostało wiele dni, jeszcze więcej godzin, a o minutach i sekundach nie wspomnę… :( 

          Znowu zniosła się śmiechem. Zasłoniła usta dłonią i śmiała się jak małe dziecko. Kiedy się opanowała, otarła kąciki oczu, w których pojawiły się łzy rozbawienia. Pokręciła głową i ponownie chwyciła komórkę. 

Od Ann:
Musisz być dzielnym chłopcem, Michi. ;*   

          Michi… Nigdy wcześniej tak go nie nazwała… Wyszczerzył się jak mały chłopiec, który usłyszał, że wygrał najnowszą grę komputerową. Patrzyli na siebie w milczeniu. Lubił takie chwile. Były takie naturalne. Pokiwał twierdząco głową, zgadzając się na poniedziałkowe spotkanie. W duchu odliczał już sekundy.  

„A gdy zabraknie nam tchu
Niech zatrzyma się potok słów
I na twarzy znów uśmiech
Namaluj i szczęście podaruj”

**********

Hejka! ;* 

I jak Wam się podoba? ;) 

Mnie ten zadowala nieco bardziej niż ostatni, ale to jeszcze nie jest to. :) 

Pod poprzednim wspomnieniem naczytałam się tyle ciepłych słów, że uśmiech nie schodzi z moich ust. :) Jesteście niesamowite, dziękuję! ♥ 

Jeżeli ktoś z Was nie oddał jeszcze głosu w ankiecie znajdującej się u dołu bloga, to serdecznie zapraszam. :) Potrwa do poniedziałku tj. 11 stycznia, do godziny 23:59 ;) 

Teraz nieco smutniej... Nie muszę chyba Was informować, że Gregor Schlierenzauer zakończył sezon i zawiesił karierę. Mam wiele czarnych myśli w głowie, ale wierzę, że wróci silniejszy fizycznie i psychicznie.
Czytając jego bloga poczułam, że jest nieco podłamany... Ale myślę, że gdy Schlieri zobaczy jak wiele radości sprawia nam swoimi skokami, rozpali się w nim jakiś mały płomyczek, który pchnie w niego świeżość, wiarę i wszystko to, co jest potrzebne do dalekich skoków. :) Wierzę, że lata  świetności nie są już za nim, ale nadal trwają. :) Zniżki formy niestety dopadają każdego. :) Nie pozostaje nam nic innego, jak wspierać Gregora z całych sił. ♥

Kurczę, rozpisałam się... :P

Całuję!

PS. Kochane, muszę się Wam pochwalić jeszcze jednym drobiazgiem, który bardzo pozytywnie mnie naładował na ten weekend. ♥ Poprawiłam trzy z czterech niezadowalających mnie ocen. O czwartą powalczę w poniedziałek. Trzymajcie za mnie, proszę kciuki! ;*