Wspomnienie dziewiętnaste

Drogi Michaelu!
Zawsze zastanawiałam się, co czuje kobieta, nosząca pod sercem dziecko.
Teraz doskonale znam odpowiedź na to pytanie.
Pod moim sercem spoczywa skarb. Największy i najpiękniejszy skarb mojego życia.
Dar od Boga, który zawsze będzie nas kochał.
Dar, który zawsze będziemy kochać my.
Byłam przeszczęśliwa kiedy byłeś przy mnie, podczas tego pięknego doznania.
Dziękuję, że byłeś przy mnie, kiedy lekarz stawiał diagnozę.

Zawsze Cię kochająca, na zawsze Twoja Ann

∞

          Leżeli na ogromnym łóżku w sypialni domu Michaela. Jakiś czas temu Ann przeprowadziła się do blondyna. Jednakże nic się nie zmieniło. Nadal się kochali. Nadal się szanowali. Nadal wymieniali się listami. Michael czasami znajdował je na swojej poduszce lub przy śniadaniu. Ann odnajdowała je niezmienne w skrzynce.
          Michael mocno ją do siebie przytulał. Raz po raz skradał pocałunki z jej ust. Ona szeroko się uśmiechała. Była szczęśliwa. Wielokrotnie mu to powtarzała. On poczuwał się zwycięzcą, będąc świadom, że uszczęśliwia najważniejszą kobietę w swoim życiu.
          Rodzice Ann przez pierwsze dwa tygodnie w ogóle go nie oszczędzali. Wypytywali go o to, jakie plany ma względem ich córki. Isabel prosiła go o pomoc w domowych czynnościach, chcąc mieć pewność, że nie wszystko będzie na głowie jej córki, a Witold sadzał go przed telewizorem i kazał oglądać mecze, chcąc przekonać się, co do jego rozeznania w świecie futbolu. Chciał mieć pewność, że Michael jest stuprocentowym mężczyzną.
          Raz po raz szeptał coś do niej. Ona odpowiadała wiadomościami. W pewnym momencie chwycił telefon i napisał:

Od Michael:
Mogę o coś zapytać, Kochanie?

          Uśmiechnęła się do niego szeroko i skinęła głową. Wystukał, więc pytanie. 

Od Michael:
Dlaczego nie mówisz?

          Kiedy odczytała wiadomość, zmieszała się. Widząc niepewność w jej zachowaniu, dopisał pospiesznie: 

Od Michael:
Znamy się tak długo, a Ty nadal mi tego nie powiedziałaś. Nie chciałem Cię urazić, po prostu jestem ciekaw.

          Dość długo patrzyła w ekran swojego telefonu. Podniosła wzrok, położyła dłoń na jego policzku, delikatnie pocierając go kciukiem, a następnie chwyciła telefon w dłonie. 

Od Ann:
Kiedy byłam mała dzieciaki w przedszkolu wyśmiewały się z tego, że czasami mówiłam za głośno. To nie było tak straszne, jak te wszystkie obraźliwe słowa, gdy mówiłam o czymś innym niż one. Ja po prostu nie zawsze dobrze wyczytywałam słowa z ich ust. Oni nie wiedzieli, że nie słyszę, więc nazywali mnie dziwolągiem. Od tamtej pory nie mówię.

          Zrobiło mu się głupio. Nie wiedział, że z tym, iż nie mówi, wiążą się tak niemiłe i bolesne dla niej wspomnienia. Wiadomo, że dziecko widzi problem bardziej wyolbrzymiony, ale kto znosiłby tyle przykrych słów? Niejednokrotnie dorośli nie potrafią sobie z tym poradzić, a co dopiero bezbronne dziecko, które dopiero co uczy się życia? 

Od Michael:
Przepraszam. To było niestosowne.

          Ann wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. Położyła dłoń na policzku blondyna, wsparła się na łokciu i namiętnie go pocałowała. Trwali w pocałunku dobrą chwilę, stopniowo go pogłębiając, gdy nagle dziewczyna gwałtownie się odsunęła. Popatrzył na nią pytająco. Pospiesznie przyłożyła jego dłoń do swojego pięciomiesięcznego brzucha. Dziecko dawało o sobie znać. Wspólnie poczuli jego ruchy.
          Oboje spojrzeli po sobie. Ich oczy były wielkości piłeczek ping-pongowych, a uśmiechy szerokie od ucha do ucha. Przez kolejne kilkanaście sekund czuli pod swoimi dłońmi subtelne ruchy ich malucha.
          Kiedy ruchy ustały, dziewczyna wtuliła się w tors blondyna. Pocałował ją w głowę i przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej. 

*

          Siedziała w jego objęciach. Czuła się taka szczęśliwa. Czuła jego podnoszącą się i opadającą klatkę piersiową. Czuła jego zapach. Uśmiechnęła się szeroko. Wyjęła telefon z kieszeni swoich dresowych spodni.

Od Ann:
Nawet nie wiesz, jak cieszę się, że Cię mam. Bardzo bałam się, że będziesz cierpiał. Bałam się, że ja będę cierpiała. Bałam się, że zniszczę Ci życie. Ale wiesz co? Zaczynam wierzyć, że wszystko będzie dobrze. :)

          Uśmiechnął się do ekranu. W kącikach oczu wezbrały mu się łzy. Przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, ucałował czubek jej głowy i splótł ich palce razem.
         Spełniła jego marzenia. Chciał tego. Chciał, by była szczęśliwa. Chciał, by zaczęła wierzyć, że będzie dobrze. I tak się stało. Skoro ona czuła się bezpieczna i szczęśliwa, on również był bezpieczny i szczęśliwy.

*

          Siedzieli w sterylnej poczekalni. Czekali na wyniki badań z ostatniej kontroli. Ann ubrana w zwiewną sukienkę i trampki tupała nogą ze zdenerwowania. Hayböck położył dłoń na jej kolanie i zahamował nerwowemu tikowi. Popatrzyła na niego swymi zielonymi oczami przepełnionymi strachem. Uśmiechnął się subtelnie, pogładził kciukiem jej kolano i powolnie wyszeptał: „Spokojnie”. Uśmiechnęła się delikatnie, a wówczas drzwi gabinetu otworzyły się. Stanął w nich doktor Krause. Gestem zaprosił parę do środka. – Muszę być szczery, choć znacznie bardziej wolałbym być miły – powiedział, gdy zasiadł na krześle naprzeciw dwójki. 

– Co to znaczy? – zapytał zdenerwowany Michael.
– Komórki rakowe… znów pojawiły się w pani organizmie – powiedział wolno, spoglądając na ciemnowłosą.
          Dziewczyna nie wiedząc, co się dzieje szturchnęła Michaela. Był osłupiały. Jego idealny świat runął w gruzach. Ann ponownie szturchnęła go łokciem. Wyrwał się z zamysłu i przeprosił medyka. Wyjął z kieszeni telefon. Wahał się. Bał się jej reakcji. Zastanawiał się, jak jej to przekazać. Popatrzył na lekarza. 

– Powiedz jej to, co powiedziałem przed chwilą – powiedział tonem pełnym życzliwości.
          Skinął głową. 

Od Michael:

Doktor Krause powiedział… że w Twoim organizmie znów pojawiły się komórki rakowe. 

          Odczytawszy wiadomość, pospiesznie uniosła głowę. Spojrzała na niego z otwartymi ustami. Jej twarz przeszywała złość i niedowierzanie. Kręciła przecząco głową, wpatrując się w twarz skoczka. 

– Proszę jej powiedzieć, że rozpoczniemy terapię. Jeszcze nie wszystko jest przesądzone – odezwał się lekarz.
          Tak też napisał.
          Ann była w szoku. Usiadła głębiej na niewygodnym krześle, oparła się o oparcie i oczyma pełnymi łez spojrzała w sufit. Michael chwycił jej dłoń, ale ją wyrwała. Pospiesznie chwyciła telefon i przesłała mu wiadomość. 

Od Ann:

„Rozpoczniemy terapię”, ale słabszą i nie tak skuteczną, czyż tak?

          Niebieskooki odczytał na głos treść wiadomości. Doktor Krause oparła się na skórzanym fotelu i przeniósł wzrok na dziewczynę. 

– Jesteś w ciąży Ann – lekarz nigdy nie zwracał się do niej po imieniu. – Musimy leczyć cię tak, by nie zaszkodzić dziecku – mówił wolno i rzeczowo.
          Michael przesłał jej wypowiedź lekarza, co do słowa. Kiedy odczytała wiadomość z determinacją wystukała kolejną odpowiedź.

Od Ann:
Urodzę to dziecko.

„Każdy był kiedyś na dnie
I każdy był zapomniany
I każdy jest zmęczony samotnością
Każdy był opuszczony”

****************************

Witajcie! :* 

Na samym starcie błagam Was o wybaczenie! :( Zjawiam się dopiero teraz, ponieważ mieliśmy w szkole dość duża imprezę, więc wróciłam do domu późno, zatem również późno pojawia się nowy rozdział. :( 

Dodałabym go już wczoraj, ale nie miałam w ogóle czasu... :( 

Przepraszam. :( 

Jak się Wam podoba? :) 

Mnie tak średnio.... :/ 

Jaka jest Wasza reakcja na zakończenie?
Jaka jest Wasza reakcja na wyznanie Ann? :) 

Całuję!