Wspomnienie dwudzieste

Michi!
Wiem, że nie zawsze będziesz przy mnie, ale wiedz, że ja zawsze będę przy Was.
Jesteście całym moim szczęściem.
Jesteście najlepszym, co mnie w życiu spotkało.
Nigdy w życiu nikogo nie kochałam tak bardzo jak Ciebie.
Bądź szczęśliwy.
Nie szukaj mnie.

Kochająca Cię, na zawsze Twoja Ann

∞

          Siedzieli w salonie. Michael przygotował kolację przy świecach. Chciał zabrać dziewczynę na kolację do wykwintnej restauracji, ale ta jednak nie była w najlepszej kondycji. Postawiona ponad miesiąc temu diagnoza sprawiła, że Ann nieco przygasła. Jednakże nadal była pełna nadziei.
          Patrzył na nią z podziwem. Jej delikatnie uśmiechnięta twarz oświetlona blaskiem świec, wydawała się być jaśniejszy od gwiazd. Włosy przełożone przez lewe ramię dodawały jej kokieterii. Zwiewna sukienka, pod którą skrywał się okrągły brzuszek, dodawał uroku. Mógłby tak na nią patrzeć godzinami. Jednakże przyszedł czas na ostateczne kroki.
          Zaczął kreślić w powietrzu znaki. Wytrzeszczyła oczy, a jej usta rozchylił się w wielką literę „O”. Migał.
          Nie mogła w to uwierzyć. Nauczył się języka migowego? Dla niej? W oczach wezbrały jej się łzy. Tama puściła, kiedy zorientowała się, o co pytał blondyn. Zasłoniła usta dłońmi, a on przyklęknął przed nią. Wyjął czerwone pudełeczko z małej kieszonki umieszczonej wewnątrz marynarki i otworzył je.
          Jej zielonym oczom ukazał się złoty pierścionek z białym kamieniem. Był skromny, ale piękny. Dla niej najpiękniejszy na świecie. 

*

          Ciemne loki okalały jej blada twarz. Była słaba, ale wyglądała tak pięknie, jak jeszcze nigdy wcześniej. W białej sukni i z bukietem czerwonych róż, wyglądała olśniewająco. Kochał ją. Kochał każdą cząstkę jej ciała. Kochał wszystko, co było z nią związane. Chciał, by ta chwila trwała w nieskończoność. 

– Ja Michael, biorę ciebie Ann za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.
– Ja Ann, biorę ciebie Michaelu za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę, aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.
          Usłyszeli szloch matek. Mamy Ann i mamy Michaela. Rodzice oraz Stefan byli ich jedynymi gośćmi w tym pięknym dniu. Byli szczęśliwy, że mają przy sobie wszystkich najbliższych. 

*

           Z każdym dniem była słabsza. Leki osłabiały jej odporność, więc łapała przeziębienia. Dziecko spoczywające w jej łonie z dnia na dzień rosło i odbierało jej coraz więcej siły, lecz mimo to, ona każdego dnia budziła się z promiennym uśmiechem na twarzy.
          Blada leżała w ich sypialni na wielkim łóżku. Okryta była satynową pościelą, a jej klatka piersiowa miarowo podnosiła się i opadała. Wyglądała tak niewinnie i bezbronnie.
          Obserwował ją, wsparty ramieniem o futrynę drzwi. Martwił się o nią, jednakże dość duży ciążowy brzuch sprawił, że lekko się uśmiechnął. Wierzył, że wszystko dobrze się skończy. Wierzył, że po porodzie Ann odzyska siły i rozpocznie leczenie.  

*

          Oglądali wspólnie film. Głowa Ann spoczywała na kolanach blondyna. Oboje trzymali ręce na dziewięciomiesięcznym brzuchu dziewczyny. Michael drugą dłonią gładził jej włosy i okręcał luźne kosmyki dookoła swych palców.
          Nagle dziewczyna gwałtownie się poruszyła. Zaniepokojony Hayböck popatrzył na nią. Jęknęła i chwyciła się obiema dłońmi za brzuch. 

– Ann?! – krzyknął.
– Zaczęło się – wymigała.

*

          Trzymał ją za dłoń. Męczyła się. Krzyczała. Płakała i śmiała się. Wiedział, że ta chwila kosztuje ją bardzo wiele. Wiedział też jednak, że kiedy to się skończy, będą najszczęśliwszymi ludźmi pod słońcem. 

– Ostatni raz – usłyszał głos położnej.
          Poklepał ją po dłoni, by dać sygnał. Ann mocno ścisnęła jego rękę, a następnie do jego uszu dobiegł najpiękniejszy dźwięk na świecie. Uśmiechnął się i spojrzał na swoją żonę. 

– Już po wszystkim. Byłaś bardzo dzielna – wymigał.
          Dobiegł go kolejny, donośniejszy płacz dziecka. 

– Gratuluję, mają państwo piękną, zdrową córkę – oznajmiła kobieta.
           Popatrzył na Ann i uśmiechnął się szeroko.
– Mamy córkę! – migał energicznie.
          Uśmiechnęła się i osunęła nisko. Była wykończona.           Jego rodzice wraz z teściami i Stefanem czekali za drzwiami. Kiedy wyszedł, wszyscy podnieśli się z zimnych, plastikowych krzesełek.
– Mam córkę! Mamy córkę! – krzyczał.           Wszyscy wydali z siebie radosne okrzyki. Jego matka wpadł w ramiona ojcu, Isabel popłakała się w ramionach Witolda, a Stefan mocno go przytulił.
– Gratuluję, stary – powiedział, klepiąc blondyna po plecach. 

*

          Wszedł do sali, w której leżała. Kiedy zobaczył ją trzymającą w dłoniach ich córeczkę, serce zabiło mu mocniej. Powolnie wszedł do środka i przysiadł na krzesełku obok łóżka. Ann wpatrywała się w śpiącą dziewczynkę bardzo intensywnie. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Ucałowała ją delikatnie w policzek i odwróciła się do męża. Wysunęła nieco ręce chcąc podać mu owoc ich miłości. Zawahał się, lecz gdy Ann wymownie się na niego spojrzała, uśmiechając się szeroko, nie potrafił odmówić.          Chwycił tę kruszynkę najdelikatniej jak potrafił. Nie chciał zrobić jej krzywdy. Uśmiechnął się, gdy dziewczynka wydała z siebie dźwięk. Popatrzył na jej matkę. Szczerzyła się szeroko patrząc na ich dwójkę. 

– To nasz największy skarb – wymigała.           Oddał dziecko w ręce żony i wyprostował się. Zaczął kreślić znaki w powietrzu. 

– Czy możemy nadać jej Twoje imię? – zapytał.
          Ciemnowłosa wstrzymała powietrze. Popatrzyła na niego z paniką. Uśmiechnął się do niej. Spuściła wzrok na spoczywającą w jej ramionach kruszynkę. Uniosła delikatnie kąciki ust, popatrzyła na Michaela i pokiwała twierdząco głową. 
– Witaj w rodzinie Hayböcków, Ann – powiedział i wykreślił w powietrzu, by Ann miała pewność co mówi.

*

          Było późno. Mała Ann spała w łóżeczku. On siedział przy szpitalnym łóżku żony.  

– Zaczynam wierzyć, że wszystko idzie ku dobremu – wymigał. – Dojdziesz do siebie i zaczniesz wzmocnioną terapię. Wyzdrowiejesz. Wyzdrowiejesz i będziemy szczęśliwą rodziną. Ja, ty i Ann.           Uśmiechnęła się słabo. Miała zaczerwienione oczy, a twarz koloru białej kartki. 

– Chciałabym w to wierzyć – odpowiedziała migając.
– Ja wierzę. Jestem o tym przekonany. 

– Michi – zawahała się. – Chcę, żebyś mnie nie szukał.
          Uniósł znacząco brwi. Nie rozumiał o co jej chodzi. Westchnęła i ponownie zaczęła kreślić znaki. 

– Jeżeli coś mi się stanie…
– Stop! – przerwał jej gestem. – O czym ty mówisz? Nic ci się nie stanie.
– Pozwól mi dokończyć, Kochanie – kontynuowała. – Jeżeli coś mi się stanie, nie szukaj mnie. Bądź szczęśliwy. Bądź dobry dla Ann. Kochają ją najbardziej na świecie. Znajdź sobie kobietę. Ale nie szukaj mnie. Nie szukaj mnie w innych kobietach. Nie szukaj mnie w martwych przedmiotach. Ja tutaj będę. Zawsze. Blisko ciebie. Blisko Ann. Blisko was. I chcę, żebyście byli szczęśliwi. Razem. Ale chcę, żeby Ann wiedziała kim byłam, dlatego… czy możesz wyjąć ją z łóżeczka, podać mnie i zrobić nam zdjęcie? Chcę, by miała jakąś pamiątkę po mnie.
          Patrzył na nią spod łez, które zebrały się w jego oczach. Kręcił z niedowierzaniem głową.
– Po co? – zapytał. – Po co pamiątka? Będziesz żyć! Będziesz żyć, Ann! Rozumiesz?! – migał rozpaczliwie.
– Michaelu, proszę… Nie utrudniaj tego.
          Z jej oczu pociekły łzy. Przeczesał dłońmi włosy. Wstał, podszedł do małej dziewczynki i delikatnie wziął ją na ręce. Podszedł do Ann, zwinnie podając jej córkę. Kiedy tylko zobaczyła swoje dziecko, jej usta wygięły się w szerokim uśmiechu. Przytuliła swoją córkę, ucałowała w policzek i szeroko uśmiechnęła się do aparatu w telefonie Michaela.
          Kiedy zrobił im kilka zdjęć, kiwnęła do niego głową, zapraszając go obok. Wskazała na telefon. Zrobił im zdjęcia. Rodzinna sesja w szpitalu...

*

          Ann zmarła kilkanaście dni później. Poród bardzo wyczerpał jej organizm. Leki, które pozwalano jej zażywać podczas ciąży i zaraz po niej były niewystarczające. Wtedy rak zaatakował. Nie miała szans. Jej ciało uległo autodestrukcji.          Zostawiła go. Zostawiła Ann. Zostawiła ich dwoje. Jednakże nie zostawiła ich samych. Mieli siebie nawzajem. Siebie i swoją miłość. Michael kochał Ann ponad wszystko i wierzył, że córka kocha jego.          Wiedział, że jego żona bardzo chciałaby być z nimi. Jednakże ktoś powierzył jej inną rolę. Odeszła od nich, by pełnić funkcję ich Anioła Stróża.

„Nie ma potrzeby, żebyś odszedł i zdmuchnął świeczkę
Bo masz jeszcze tyle do zrobienia
Jesteś o wiele za młody
A najlepsze dopiero nadejdzie”

**************************

Witajcie Kochane :* 

Tak oto dobrnęłyście do końca ostatniego rozdziału? :) 

Jak Wam się podoba? 

A może się nie podoba? :) 

Jestem bardzo ciekawa Waszych odczuć... ;) 

W przyszły piątek zjawiam się z epilogiem... 

Całuję! 

PS. Nie chciałam dodawać nic więcej, ale muszę powiedzieć, że w ten weekend na bloggerze będzie mnie zdecydowanie mniej, więc pod większością Waszych rozdziałów pojawię się w przyszły weekend. :( Szkoła powoli mnie zabija... Wybaczcie. ;( ;*