Wspomnienie dwunaste

Drogi Michaelu!
Mimo że nie słyszę, zawsze wiem, kiedy jesteś przy mnie.
Nigdy nie zapomnę Ci tych godzin spędzonych przy mnie, przy moim szpitalnym łożu.
Jesteś najwspanialszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałam, jakiego kiedykolwiek spotkałam.
Dziękuję za wszystko! 

Twoja Ann 

∞

          Dźwięk telefonu. Wsparł się na łokciu, by chwycić telefon, znajdujący się na nocnej szafce. Cichy jęk wydobywa się z jego krtani, gdy widzi nieznany numer na wyświetlaczu. Położył głowę na poduszkę, przełknął ślinę i w końcu odebrał.
– Tak?
– Michael? – kobiecy głos.
– Przy telefonie – potwierdził, ocierając oczy. 
– Tu Isabell. Matka Ann.
          Niemal od razu się wyprostował. Znowu to samo. Palpitacja serca.
– Taak? – mruknął niepewnie.
– Wybacz, że dzwonię tak wcześnie, ale… Ann… – jej głos zamarł w słuchawce.
– Co z nią? – ponaglił ją.
– Ann jest w szpitalu. Jeżeli chcesz… jeżeli byś mógł… proszę przyjedź.
          Odrzucił ciepłą kołdrę na bok. Chłodne powietrze w pokoju otuliło jego ciało, wywołując gęsią skórkę. Cały czas mając telefon przy uchu, podszedł do szafy.
– Zaraz będę. Daj mi chwilę – nie zważał nawet na brak odpowiedniego tonu. 
          Rozłączył się i chwycił ciemny T-shirt i granatowe spodnie dresowe przewieszone przez oparcie fotela. Niemal biegiem wparował do toalety. Ubrał się, umył zęby i przeczesał włosy dłonią. Chwycił kluczyki wsiadł do samochodu. 

*

          Ten sam budynek. Ten sam korytarz. Ci sami ludzie. To samo pomieszczenie. Ten sam smutek w oczach państwa Warmer.
– Jestem. Przyjechałem najszybciej jak mogłem – zapewnił.
– W porządku, Michaelu – Witold położył mu dłoń na ramieniu. – Doceniamy,  że tutaj jesteś, mimo że nie musisz.
– Co się stało? – wychrypiał.
– Znowu zemdlała. W nocy szwędała się po kuchni. Słyszałam każdy jej krok. Aż.. aż w pewnym momencie usłyszałam trzask. Wybiegłam z sypialni, a ona leżała na posadzce – szlochała Isabel.
– Jest źle, Michaelu – jęknął mężczyzna.
– Jak bardzo? – szepnął, wbijając wzrok w szybę, za którą leżało bezwładne ciało brunetki.
– Musi natychmiast przejść przeszczep.
          Zrobiło mu się słabo. Obraz się rozmył, a w ustach zrobiło się sucho. Serce przyspieszyło rytm. Uderzyła go fala gorąca. Kolana mu zmiękły. Wziął głęboki oddech. Opadł na wolne miejsce obok kobiety. Wsparł się na łokciach i ukrył twarz w dłoniach. Starał się coś wymyślić, ale nic racjonalnego nie przychodziło mu do głowy. Z Ann jest źle… Z jego Ann… Ona potrzebuje ratunku… Jego myśli krążyły po najciemniejszych zakątkach.
          Kiedy nieco się uspokoił, podniósł wzrok i ponownie zaczął lustrować nieprzytomną Ann. Podniósł się i podszedł do szyby.
– Mogę? – wychrypiał.
– Tak… Ale nie na długo – szepnęła matka dziewczyny.
          Włożył ochronny, zielony fartuch i rozsunął szklane drzwi. Małymi krokami przemierzał dzielącą go odległość. Aparatury umiarkowanie pikały. Ta sama sterylna czystość. Ten sam zapach. Skrzywił się na myśl, że właśnie tak, od jakiegoś czasu wyglądało życie Ann.
          Przysiadł na małym stołeczku, ujął jej chudą dłoń i przyłożył do ust. Zaczął kreślić ścieżkę pocałunków. Całował ją od kciuka, poprzez knykcie, aż do nadgarstka. Nie wiedział kiedy z jego oczu zaczęła wydobywać się słona ciecz. Dopiero, gdy poczuł ją na swoich ustach, zrozumiał, że płacze. Płakał rzewnymi łzami. Jego ciałem wstrząsał szloch. Czy to jest oznaka słabości. Oznaka braku męstwa? Nie. Absolutnie nie. Jest tylko człowiekiem. Nie jest tytanem. Nie jest bezduszną bestią. Jest człowiekiem. Ma prawo do łez. Tak samo jak do uśmiechu. Ma prawo do smutku. Tak samo jak i do radości.
– Proszę… bądź silna. Błagam… – powtarzał jak mantrę.
          Zacisnął mocno powieki, a jej dłoń przyłożył jeszcze bliżej ust, by powstrzymać wydobycie z nich bezsilny szloch. 

*

          Państwo Warmer siedzieli na krzesłach. Mężczyzna obejmował kobietę prawym ramieniem. Ta głowę wsparła na jego piersi i przysypiała. Policzek pana Witolda znajdował się na czubku głowy żony. Oboje cicho pochrapywali. Michael stojąc przy oknie, odwrócił się do dwójki i delikatnie uniósł kąciki ust. Wyglądali na takich kochających. Widział, że się kochają, że siła daję im tę siłę, by walczyć o córkę. Zmartwienie malowało się na ich twarzach nawet podczas snu. Westchnął i podszedł do ojca Ann.
– Panie Witoldzie – poklepał go po lewym ramieniu.
          Mężczyzna zerwał się ze snu. Pokręcił głową i potarł dłonią oczy.
– Tak? – szepnął, sztywniejąc, uświadamiając sobie, że żona śpi na jego piersi.
– Może pojadą państwo do domu? Ja tutaj zostanę.
– Och, nie. Nie, dziękujemy. Posiedzimy tutaj. Nie będziemy cię obciążać – uśmiechnął się niezdarnie.
– To żaden problem. I tak nie mógłbym w domu spać. Posiedzę tutaj, a rano się zmienimy.
          Mężczyzna popatrzył na niego. Następnie spojrzenie skierował na szybę, za którą widać było jego córkę. Wpatrywał się w nią chwilę. Następnym celem była żona. Spała spokojnie, a jej klatka piersiowa powolnie podnosiła się i opadała. Znowu spojrzał na swoje dziecko. Wziął świszczący dech i popatrzył na blondyna.
– Dobrze. Dziękuję, Michaelu.
          Hayböck skinął głową, wygiąwszy subtelnie usta. Popatrzył jak mężczyzna cicho szturcha swoją żonę i szeptem informuje ją o opracowanym przed chwilą planie. Kobieta nie do końca świadoma tego, co dzieje się dookoła, pokiwała głową i wstała z niewygodnego krzesła, krzywiąc się. Podeszła do chłopaka i mocno go objęła. Ucałowała go w policzek i skierowała się do wyjścia. Pan Witold wymienił z nim uścisk dłoni, zapewniając, że zjawią się z samego rana.
          Michael został sam. Z nią. Z Ann za szybą. Z Ann w szpitalnym łóżku. Z nieprzytomną Ann. 

*

          Za oknami robiło się szaro. Słońce powolnie wyłaniało się zza horyzontu i przemykało za wysokimi drzewami. On siedział w szpitalnej sali. Wiedział, że spędził tam znacznie więcej czasu niż powinien. Nocą kilkakrotnie zaglądała tam młoda pielęgniarka, jednakże nie zwróciła mu uwagi. Uśmiechała się subtelnie i mówiła, że powinien odpocząć, jednakże ani razu nie wyprosiła go z pomieszczenia.
          Cały czas kurczowo ściskał dłoń brunetki. Chciał dodać jej siły, energii, ale jednocześnie chciał, by ona choćby minimalnym drgnięciem ciała dała mu znak, że niebawem podniesie powieki…. To niemożliwe. Dopiero co wyszła ze szpitala, a teraz znów leży w tym samym pomieszczeniu, w tym samym łóżku, w tej samej ohydnej zielonej pościeli. Westchnął cicho i spojrzał na ekran aparatury. Kompletnie nie znał się na przedstawionych tam parametrach, ale był pewien, że jest to dowód na to, że żyje. Zacisnął usta w cienką kreskę i popatrzył na jej bladą twarz.

*

          – Michaelu! – słyszał. – Michaelu! – ktoś klepał go po ramieniu. – Obudź się, Michaelu!
          Niepewnie podniósł powieki, a jego oczom ukazała się uśmiechnięta twarz kobiety. Wziął haust powietrza i wyprostował się gwałtownie. Zamrugał oczyma, a następnie je potarł.
– Która godzina? – zapytał zaspany.
– Wpół do ósmej – doszedł go delikatny głos mamy Ann.
– Och…
– Idź się przespać, będziemy tutaj – zza jego pleców wyłonił się pan Warmer.
– A co jeśli się obudzi?
– Zadzwonimy do ciebie – zapewnił.
– Ale ja chcę przy niej być – upierał się.
– Kochany, musisz teraz odpocząć. Byłeś tutaj całą noc. Jesteś wykończony – Isabel podeszła do niego bliżej i położyła mu dłoń na policzku.
          W tym momencie po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk przychodzącego połączenia. Witold przeprosił i wyszedł. Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki telefon i przyłożył go do ucha.
– Zaufaj mi – szepnęła pani Warmer.
          W jego głowie toczył się bój. De facto był zmęczony i ledwo widział na oczy. Spał niespełna trzy godziny. Potrzebna mu jeszcze godzina na regenerację. Przeczesał dłońmi włosy i westchnął.
– W porządku… Pojadę do domu, zdrzemnę się godzinkę, wezmę prysznic i tutaj przyjadę, dobrze?
– Mhm – mruknęła kobieta, a oczy jej zabłyszczały.
– Słuchajcie! – do pomieszczenia wbiegł mężczyzna. – Mamy dawcę! Mamy dawcę! – krzyczał.
          Michael odwrócił się gwałtownie w strony pani Isabel, która zasłoniła usta rękoma. Podbiegł do niej i chwycił ją w ramiona. Zaczął ją ściskać i całować po policzkach. Kobieta zaczęła płakać. Pan Witold podszedł do niej i zamknął ją w szczelnym uścisku. Michael przysiadł na stołeczku i ujął twarz dziewczyny w dłonie.

– Słyszysz? Będziesz zdrowa – szepnął i musnął jej usta swymi, nie zważając na to, iż jej rodzice znajdują się obok.
          Wpatrywałem się w jej twarz. Oczy szczypały go od zbierających się łez. Jednakże uśmiech nie spełzał mu z ust. Lustrował jej bladą twarz, jakby szukał w niej odpowiedzi na wszystkie pytania. Wypatrzył wówczas drgnięcie lewej powieki.
– Ann? – poderwał się z krzesła.
          Jej rodzice podbiegli do łóżka. Przyłożył dłoń do jej policzka. Wystraszył się, że był to mimowolny skurcz mięśni albo, że najzwyczajniej w świecie wyobraźnia płatała mu figle. Chciał ponownie usiąść na plastikowym krzesełku, gdy przez twarz dziewczyny ponownie przeszedł skurcz. Tym razem zmarszczyła brwi.
– Ann – szepnął, gładząc jej policzek.
          Pani Isabel przyłożyła dłonie do ust, a mąż szczelnie ją objął.
– Ann, słyszysz mnie? – kontynuował blondyn.
          Znowu się skrzywiła. Widział, że chęć otworzenia oczu i spojrzenie na zgromadzone dookoła niej osoby, wymagało od niej wiele wysiłku. Jednak nie dawał za wygraną, wiedział, że dziewczyna za chwilę na niego spojrzy.
– Kochanie – powiedział.
          Jej  powieki stały się mniej ciężkie i lekko się rozchyliły. Ze szczeliny widać było jej zielone oczy. Uśmiechnął się szeroko, a oczy mu zabłyszczały. Ucieszył się, że ją widzi. Ucieszył się, że znowu mógł zobaczyć jej oczy, chociażby przez cienkie szparki pomiędzy powiekami.
– Wszystko będzie dobrze – mówił, mimo że dziewczyna go nie słyszała.
          Pogładził jej włosy i ucałował w policzek. Na usta Ann wdrapał się cień subtelnego uśmiechu. Do pomieszczenia wparowali dwaj lekarze z dwoma pielęgniarkami i poprosili, by natychmiastowo wszyscy opuścili salę. 

„Teraz będzie dobrze, nigdy już na gorsze
nie pozmienia się kolejny dzień.”

 

*********************************

Hej Kochane! ;*

Przybywam z kolejną odsłoną wspomnień naszych bohaterów. ^^
Jak Wam się podoba? :) 

Wiem, że być może te ciągłe wizyty w szpitalu są monotonne, ale od samego początku miałam taki zamysł. :) Chciałam byście wczuły się w to, co czuje Michael. :)

A teraz... chciałabym Was PRZEPROSIĆ. :(

Zawaliłam na całej linii. :(

Mam tyle zaproszeń od Was, ale niestety nie jestem w stanie od razu przeczytać wszystkich rozdziałów. :(

Zaległości urosły mi kolosalne, ale obiecuję, że do każdej z Was zajrzę i pozostawię po sobie ślad. :) 

Nie chcę obiecywać, że zrobię to dziś czy jutro, ponieważ nie chcę dawać obietnic bez pokrycia. Ale mimo wszystko obiecuję, że prędzej czy później się zjawię. :)) Jak zawsze. ;* 

Kocham Was! ♥ 

Całuję!