Wspomnienie trzecie

Przeczytaj w domu.

~~~

Drogi Michaelu!
Nie powinieneś do mnie przychodzić. To nie jest dobry pomysł.
Uwierz mi, że zranisz tym siebie, a także mnie.
Nie jestem normalną dziewczyną. Nawet w najmniejszym stopniu nie przypominam dziewcząt, które spotkałeś na swojej drodze.
Powinieneś o mnie zapomnieć.

Ann

∞

          Zgasił silnik swojego samochodu. Wyjął kluczyki ze stacyjki i pospiesznie udał się w kierunku domu przyjaciela. Zapukał kilkakrotnie. Był zniecierpliwiony. Usłyszał stłumione narzekania Stefana. Uśmiechnął się na to pod nosem. 
          Stanął przed nim ze zdenerwowaną miną. Kiedy zauważył, że to Michael, spojrzenie mu zmiękło.
– Co ty tutaj robisz?
– Przyjechałem – powiedział radośnie. – Mogę wejść?
– Co? Jasne – gospodarz wydawał się być nieco zaskoczony.
          Poszli do kuchni. Michael zasiadł na swoim standardowym miejscu, a Stefan przygotowywał dla nich napoje. 
– Cóż za zmiana – zauważył stawiając przed sobą kubki, w które za chwilę nasypać miał ciemny proszek.
– Co masz na myśli?
– Ostatnio jak tutaj byłeś wyszedłeś rozzłoszczony.
– Ale teraz jestem rozanielony – zauważył. – Ułaskawiam cię – zaśmiał się.
– Nawet nie wiesz jak o tym marzyłem – ułożył swoją dłoń na klatce piersiowej. – Opowiadaj – polecił.
– No! W końcu! A więc Ann nie słyszy! – niemal krzyknął, a entuzjazm, jaki mu towarzyszył był nie do końca na miejscu.
– Co? To fatalnie. Jak możesz się z tego cieszyć? – Kraft nie do końca rozumiał szczęście przyjaciela.
          Postawił przed nim kubek wypełniony gorącą kawą, a sam trzymając swój, oparł się o kuchenny blat. Całą uwagę skupił na twarzy przyjaciela. Była inna. Hayböck by rozpromieniony. Dawno go takiego nie widział. Od momentu zerwania z…
– Nie! To nie tak – zaprotestował, wyrywając go tym samym z zadumy.
          Poprawił się na krześle, a Stefan wbił w niego ciekawe spojrzenie. Skrzyżował nogi i oparł się całym ciężarem o szafki. Michael opowiedział o ich spotkaniu, o tym jak urzekła go od pierwszego spojrzenia, o tym jak nie reagowała na jego słowa. Był szczęśliwy. Dlaczego? Bo dowiedział się, dlaczego Ann go ignorowała.
– Och – skomentował to, zdziwiony. – To… jak wy się porozumiewacie? – zaintrygował się.
– Kartka i długopis – wyjaśnił blondyn.
– Cały czas?
– Na samym początku byłem zdziwiony. Starałem się jak najszybciej przetrawić wszystkie informacje, jakie mi przekazała. Szczerze? Wystraszyłem się. Ale kiedy szok minął, wziąłem od niej zeszyt i napisałem pierwsze słowa.
– Jakie?
– „To wiele tłumaczy” – zacytował.
          Młodszy z dwójki uniósł brwi do góry. Zawsze doskonale rozumiał przyjaciela. Teraz był zdezorientowany i niepewny, czy dobrze skleja wszystkie fakty.
– Jak długo rozmawialiście?
– Niedługo –posmutniał. – Ann jest bardzo skrytą osobą.
– Niedługo, czyli ile? – starał się, wykrzesać z Michaela jak najwięcej.
– Byłem u niej około trzydzieści minut, a przez ten czas zamieniliśmy raptem kilka słów – powiedział zbity z tropu.
          Utopił wzrok w kawie. Nagle wydostająca się z kubka para wydała mu się taka interesująca… Mówiąc te wszystkie słowa na głos zrozumiał zdumienie Stefana. Przecież niewiele wiedział o tej dziewczynie. Tyle tylko, że na imię ma Ann i nie słyszy.
          Przeczesał dłońmi blond czuprynę, a następnie przystawił do ust kubek. Wziął duży łyk ciepłej kawy. Wydawała mu się mieć inny smak niż zazwyczaj.
– Uważasz mnie za dziwaka? – zapytał w końcu, patrząc na ciemnowłosego z ukosa.
– Nigdy nie byłeś normalny – skwitował.
          Popatrzył na niego zza przymrużonych powiek.
– Czego ode mnie oczekujesz? Co chcesz usłyszeć? Że pochwalam twoje poczynanie? Nie. Nie usłyszysz tego. Nie usłyszysz, bo nie pochwalam – wycedził, unikając wzroku starszego przyjaciela.
– Dlaczego?
– Myślisz, że to dobrze wchodzić tak w czyjeś życie z buciorami? Wpadła ci w oko, a ty nagle zjawiasz się u niej. Piszesz jakieś listy. Myślisz, że to w porządku? W porządku w stosunku do niej? Do ciebie? – na koniec swojego monologu spojrzał koledze prosto w oczy.
          Michi nie mógł uwierzyć, że usłyszał to wszystko od niego. Od swojego przyjaciela. Potrząsnął delikatnie głową, jakby nie chciał uwierzyć, że coś takiego mogło wydostać się z ust Stefana.
– Dlaczego mi to robisz? Dlaczego mi to mówisz? – jęknął.
– Bo ktoś musi cię uświadomić, że postępujesz źle. Niepoprawnie.
– To jak jest poprawnie?! Wytłumacz mi to do cholery!
          Kraft milczał. Wpatrywał się tylko w treść tęczówek siedzącego przed nim mężczyzny. Co je przepełniało? Ból. Smutek. Udręka. Niemoc. Ale przede wszystkim strach. O co? O to, że Stefan ma rację. O to, że postępuje nie fair chcąc wejść w życie dopiero co poznanej dziewczyny.
          Wziął głęboki oddech i wyszedł. Kolejny raz w ciągu kilku dni wyszedł z domu swojego najlepszego przyjaciela wściekły. Na niego? Owszem. O to co powiedział? Niezupełnie. O to, że mógł mieć rację? Bingo!
          Siedział w ciemnym domu. Wyłączył telefon. Wyłączył komputer. Chciał być sam. Sam ze swoimi myślami. Chciał przetrawić wszystko, to co wypomniał mu Stefan. Chciał przeanalizować to z każdej strony. Zastanawiał się, czy Ann myśli tak samo. Czy faktycznie uważa go za intruza. Spojrzał na zegar ścienny. Siedemnasta trzynaście. Jeszcze zdąży. Chwycił kluczyki i wybiegł z domu.
          Szpital był niemal opustoszały. Kręcił się po nim personel i kilkoro ludzi. Można by ich zliczyć na palcach obu rąk. Nie interesowało go to. Interesowała go ona.
          Drzwi jej sali były jak zwykle otwarte. Nie zadał sobie trudu, by zapukać. Przecież i tak by go nie usłyszała. Zdziwił się widząc kobietę na krześle. Była postawna i średniego wzrostu. Miała włosy w tym samym kolorze co Ann. Kiedy usłyszała szelest, odwróciła się. Miała to samo spojrzenie, co dziewczyna.
– Dzień dobry – powiedział niepewnie.
– Och, dzień dobry. Ty pewnie jesteś Michael – rzuciła promiennie.
– Tak – uniósł kąciki ust do góry.
– Ja jestem Isabel. Mama Ann.
          Wyciągnęła do niego dłoń. Uścisk miała żelazny, a dłoń ciepłą. Jej skóra była bardzo miękka. Przez jego głowę niemal od razu przeszła myśl o tym, czy dłonie Ann są tak samo delikatne, jak jej matki.
– Ann dużo mi o tobie opowiadała – wyszczerzyła się.
– Och, doprawdy? – zdziwił się.
– Tak. Wiecie, chyba pójdę po coś do picia. Zostawię was na chwilę.
          Odwróciła się do córki i zaczęła kreślić znaki w powietrzu. Migała. Posługiwała się językiem migowym. Odkąd dowiedział się, że Ann jest głucha nie pomyślał nawet o tym sposobie komunikacji. Dziewczyna uśmiechnęła się, ale w oczach miała niepewność. Odpowiedziała matce w ten sam sposób. Kobieta westchnęła i odwróciła się do Michaela.
– Proszę, siadaj – wskazała na krzesko, które jeszcze przed chwilą zajmowała. – Będę za jakieś dziesięć minut – rzuciła wychodząc.
          Czy to miało być ostrzeżenie?
          Usiadł. Wlepił wzrok w ciemnowłosą. Patrzył na nią, jakby była jakąś najpiękniejszą na świecie rzeźbą. Był to wzrok pełen podziwu i zachwytu. Przymrużyła nieco powieki i uniosła prawy kącik ust. Zdziwiła go jej mina. Nigdy wcześniej nie widział tego typu grymasu na jej twarzy. Pokręciła głową i chwyciła zeszycik, który, tak jak poprzednio, leżał na stoliku obok. Zaczęła pisać.

Dlaczego tak mi się przyglądasz?

          Niepewnie spojrzała po raz kolejny na kartkę, a następnie uniosła ją do góry.
          Uśmiechnął się. Nie potrafił powstrzymać chęci śmiechu. Wyciągnął do niej dłoń i uniósł pytająco brew. Bez wahania podała mu notes i długopis. 

Bo jesteś piękna. 

          Odczytała to, a jej oczy przybrały nietypową wielkość. Policzki oblały jej się rumieńcem. Spojrzała na niego spod rzęs.
          Zagryzła dolną wargę. Odwróciła kartkę i zaczęła coś pieczołowicie notować. Trwało to kilka minut. Kiedy skończyła, wyrwała kartkę i złożyła ją na pół. Na jej odwrocie napisała:

Przeczytaj to w domu.

          Wręczyła mu zapisek, a w tym momencie do pokoju weszła jej matka. Pospiesznie chwyciła długopis i napisała krótko: 

Powinieneś już iść.  

          Kiedy to przeczytał, popatrzył na nią ze smutkiem. Wzruszyła ramionami i spojrzała w okno po przeciwległej stronie. Zrozumiał, że nie jest mile widziany, dlatego pożegnawszy się z Isabel, wyszedł.  

„Pamiętaj o tym że nadzieja karmi a nie tuczy
Do szczęścia otwarte drzwi nie szukaj kluczy”

 

________________________________________________
Hej Kochane! :* 

Jak Wam się podoba powyższe wspomnienie?

Czy sądzicie, że obawy Stefana co do relacji Ann z Michaelem są słuszne? 

Czy można tutaj w ogóle mówić o jakiejść relacji? ;)

Jestem ciekawa Waszych opinii. ♥ 

Kochane, gdyby nie fakt, że rozdziały mam napisane do przodu, nie wiem czy dziś dodałabym rozdział. Jestem tak bardzo zawalona nauką, że nie wiem, w co mam ręce włożyć, dlatego mam takie tyły na Waszych blogach. Wiem, że się powtarzam, ale bądźcie proszę wyrozumiałe i cierpliwe. ♥ 

Całuję!

PS. Bardzo dziękuję Wam za tak wiele ciepłych słów, tyle komentarzy i obserwatorów. ♥