Wspomnienie ósme

Drogi Michaelu!
Uzależniłam się od naszych spotkań.
Uzależniłam się od Twoich uszczypliwości.
Uzależniłam się od Twojej obecności.
Nawet jeśli naleśniki są zbyt słodkie, warto je jeść, by popatrzeć na Twoją minę zwycięzcy.
Ann
 

∞

          Poniedziałek, dwudziestego lipca dwa tysiące piętnastego roku, godzina siedemnasta trzynaście. Michael stał przed dużą drewnianą szafą z przepasanym przez biodra ręcznikiem. Chciał znaleźć odpowiednie ubranie. Znów wahał się pomiędzy zwykłym T-shirtem z nadrukiem, a granatową koszulą.  To tylko spotkanie, zapewne niczym nie różniące się od poprzedniego, ale musiał wyglądać idealnie. Nie chciał, żeby Ann pomyślała sobie, że to spotkanie nie wzbudziło w nim żadnych emocji. Przepełniony takowymi rozmyśleniami, odwiesił koszulkę do szafy, a w swojej dłoni pozostawił aksamitną koszulę.
          Włożył ją, starannie zapinając każdy guziczek. Wsunął ciemne spodnie oraz wyczyszczone na błysk buty. Nie lubił obuwia, które kazano mu wkładać na przeróżne bankiety i imprezy, dlatego postawił na ciemne trampki. Włosy ułożył i spryskał się zapachem, którego bardzo rzadko używał. Kiedy był gotowy, zerknął na zegarek. Siedemnasta trzydzieści osiem.
          Uśmiechnął się od siebie. Niemal w poskokach podążył do salonu. Wziął portfel oraz klucze z barku i energicznym krokiem wyszedł z domu.
          Siedziała na jej ławce. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył, że włosy ma rozpuszczone. W takich najbardziej ją lubił. Nieco zaskoczyło go, że dziewczyna również ubrała się nieco inaczej niż na co dzień. Miała na sobie zwiewną sukienkę w kwieciste wzory, delikatne sandałki i małą torebeczkę. Uniósł kąciki ust ku górze i pospiesznie do niej podszedł.
          Wyciągnął dłoń w jej kierunku. Kiedy ją zobaczyła podniosłą głowę do góry. Jej usta układały się w uśmiechu. Chwyciła jego dłoń i podniosła się. Jak na dżentelmenta przystało, Michael uniósł jej dłoń do ust i złożył na niej pocałunek. Skóra na jej policzkach lekko się zaróżowiła. Wyjął telefon z tylnej kieszeni spodni i wysłał jej wiadomość.

Od Michael:
Gotowa na kolejną kawiarenkę? ;)   

          Popatrzyła na niego z spod rzęs, subtelnie się do niego uśmiechając. 

Od Ann:
Oczywiście. :)   

          Wyciągnął ku niej rękę, którą z małym wahaniem chwyciła. Zastanawiała go jej natura. Jednym razem chwyta jego dłoń bez wahania, innym ma co do tego wątpliwości. Jednym razem waha się czy pocałować go w policzek, a innym częstuje go swoimi lodami. Być może ona podobnie jak on, dużo analizuje ich spotkania.
          Nawet się nie obejrzał, a byli już przed urokliwą kawiarnią. Nazywała się „Słodka weranda”. Przed jej wejściem rozpościerała się ogromna weranda, na której poustawiane były stoliki i krzesełka. Była zbudowana z desek, pomalowanych na biało. Przyozdobiona kwiatami i innymi oplatającymi ją roślinami, sprawiała bardzo urokliwe wrażenie.

Od Michael:
Siadamy w środku czy na zewnątrz?

          Pokiwała z rozbawieniem głową. 

Od Ann:
Oczywiście, że na zewnątrz.   

          Obnażył swoje zęby i ponownie ujmując ją za rękę, pociągnął do jednego ze stolików, skrytych w kąciku werandy. Przed nimi wyrosła szeroko uśmiechnięta blondynka. Włosy miała spięte w koński ogon, a na sobie spódnicę w kolorze pudrowego różu i białą koszulkę bez rękawków. Wyglądała słodko. Obrzuciła Michaela kokieteryjnym spojrzeniem. On jednak udawał, że tego nie zauważył. Chwycił telefon. 

Od Michael:
Wybrałaś coś?  

          Kelnerka obserwowała ich z zainteresowaniem. Kiedy Ann podniosła telefon, blondynka uniosła brwi.  

Od Ann:
Mogę zdać się na Ciebie? :)  

          Michael oderwał wzrok od ekranu urządzenia, zlustrował spojrzeniem kartę dań i zamówił deser spod numeru piętnaście. Dziewczyna przyjęła zamówienie i lekko się ukłoniwszy zniknęła wewnątrz kawiarni. 

Od Ann:
Widziałeś jak pożerała Cię wzrokiem?   

          Nie mógł uwierzyć w to, co przeczytał. Czy ona faktycznie to napisała. Z rozbawionym wyrazem twarzy spojrzał na poważna minę swojej towarzyski. Uniosła kpiąco brwi do góry. Nie mógł się powstrzymać. Wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. Minęło sporo czasu, nim się opamiętał. Nie chowając zębów, odpisał. 

Od Michael:
Jesteś zazdrosna? :D  

          Przeczytawszy to, dziewczyna prychnęła. Po raz pierwszy usłyszał jak wydaje z siebie jakikolwiek dźwięk. Był to piękny dźwięk. Wówczas wydawał się mu najwspanialszy, jaki mógł tylko usłyszeć.

Od Ann:
Chyba zwariowałeś.    

          Uśmiechnął się. Chwycił jej dłoń, leżącą na stoliku. Chciał, by wiedziała, że nie jest zainteresowany miłą, młodą damą, która ich obsługiwała. Przez swój dotyk, chciał pokazać, że jest zainteresowany inną dziewczyną. Tą, która siedzi naprzeciw niego. Tą, która zawróciła mu w głowie. Tą, przez którą zaczyna myśleć, że jest szaleńcem. Chciał pogładzić jej dłoń, gdy przed nimi wyrosła owa kelnerka. Ann szybko wyswobodziła rękę, spod jego dłoni i wyprostowała się.
          Dziewczyna postawiła przed nimi dwa talerze gorących leśników z lodami, skąpanymi w śmietanie i sosie czekoladowym. Całość komponowała się niewiarygodnie apetycznie. Na ich stoliku pojawiła się także kawa. Kiedy pracownica kawiarni życzyła im smacznego i odchodziła, rzucił jej przelotny uśmiech. Ann widząc to, z rozbawieniem pokręciła głową, a następnie spojrzała na talerz wypełniony masą kalorii.

Od Ann:
Ty chyba chcesz, żeby zwiększył mi się rozmiar jeansów!   

          Odczytawszy komunikat, nie mógł opędzić się od chęci podroczenia się z nią.  

Michael:
Chyba żartujesz. Nie ma już większego!   

          Przeczytała to i gwałtownie na niego spojrzała. Oczy miała szeroko otwarte, ale nie była zła. Przeciwnie. W jej tęczówkach po raz kolejny tańczyły wesołe ogniki. Miała rozchylone usta, ale nie potrafił powstrzymać drgających kącików. Uniosła się nieco i trzepnęła go lekko w ramię. Skrzywił się, udając, że go zabolało. 

Od Ann:
Nigdzie już z Tobą nie pójdę!!! 

          Odczytawszy wiadomość zaśmiał się cicho. 

Od Michael:
Zobaczymy ;)

          Spojrzała na niego spod rzęs. Zmarszczyła lekko czoło i uniosła lewy kącik ust. Chwyciła sztućce i zaczęła pałaszować posiłek. Po pierwszym kęsie jej oczy zaświeciły się jeszcze bardziej. Błyskawicznie chwyciła, leżący obok aparat i wystukała wiadomość. 

Od Ann:
No dobra. Pójdę. ;)  

          Po raz kolejny zaczął rechotać. Nie przestając jeść, obserwowała go i lekko się uśmiechała. Był to anielski widok dla jego oczu. W takich momentach, dziękował Bogu, że podarował mu zmysł widzenia.
         Na werandzie spędzili niemal całe popłudnie. Zamówili sobie jeszcze herbatę, a następnie sok. Rozmawiali o wszystkim. Choć Michael nie był pewien czy wymianę SMS-ów można nazwać rozmową. Jednakże był szczęśliwy. Wszystko prysło, kiedy Ann napisała: 

Od Ann:
Och, zrobiło się późno. Powinnam już wracać. 

          Spojrzał na nią pełnym zawodu wzrokiem. Niechętnie odpowiedział:

Od Michael:
W porządku. Odprowadzę Cię, zgoda? :) 

          Znów to samo. Moment zawahania. Zagryza wargę i toczy ze sobą bój. Bój między rozsądkiem, a pożądaniem. Które zwycięży? Prostuje się i powolnie wciska palce w ekran. 

Od Ann:
OK. ;)              

          Poczuł jak ogromny kamień spada mu z serca. Obdarzył ją szerokim uśmiechem, na który nie potrafiła nie odpowiedzieć.

Od Michael:
Zaczekaj, proszę. Ureguluję tylko rachunek. 

          Skinęła posłusznie głową.
          Niebo zaczęło szarzeć. Zza budynków można było dostrzec chylące się ku zachodowi słońce. Szli w milczeniu. Ich dłonie były splecione, a ramiona raz po raz ocierały się o siebie. Zerknął na nią ukradkiem i zauważył, że jest uśmiechnięta. Przez całą drogę, ani na chwilę nie sprawiła, by jej uścisk zelżał. Cieszyło go to. Nie potrafił się powstrzymać. Nachylił się nad nią i pocałował w policzek.
          Była zaskoczona. On podobnie. Nie sądził, że będzie na tyle odważny, by móc wysilić się na taki gest. Mimo zaskoczenia, uśmiech nie spełzł z jej ust. Przystanęła i popatrzyła na niego. Jej zielone oczy mocno błyszczały. Zwróciła się w jego stronę, wspięła się na palce i tym razem to ona ucałowała go w policzek. Patrzyli sobie przez chwilę w oczy szeroko się do siebie szczerząc. W końcu ponowiła krok. Wyjęła z kieszeni telefon i wysłała mu SMS. 

Od Ann:
Dziękuję za wspaniały dzień :)              

          Nic na to nie odpisał, tylko jeszcze mocniej ścisnął jej dłoń. Kiedy stanęli przed jej domem, jego oczom ukazał się mały, skromny domek, otoczony pięknym dużym ogrodem, pełnym drzew, kwiatów i krzewów. Uśmiechnął się na ten widok, bo domek był łudząco podobny do posiadłości jego babci.
          Puściła jego dłoń, nadal się uśmiechając. Spojrzeli sobie w oczy. znali się już jakiś czas, a on nadal nie potrafił nic wyczytać z jej pięknych, krągłych zielonych tęczówek. Położyła dłoń na jego policzku i pogładziła go kciukiem. Wspięła się na palce i pocałowała go w drugi policzek. Serce zabiło mi kilkakrotnie razy szybciej. Kiedy się od siebie odsunęli, zauważył, że jej usta się poruszają. Bezgłośnie wypowiedziała słowo, które wtedy wydało mu się najpiękniejszym na całym świecie. „Dziękuję”.

„Gdy pierwszy raz miłość puka do drzwi
Jaki błogi to stan, gdy całujesz mnie i
Nagle cały ten świat rozpromienia się w krąg
Znika smutek i strach, kiedy trzymasz mą dłoń”

***********
Witam Was moje Kochane! ;* 

Przybywam z ósemką.
Nieco dłuższa niż poprzednia. Czy lepsza? O tym zadecydujcie Wy. ;* 

Bardzo dziękuję za tak wiele ciepłych komentarzy, obserwatorów oraz tak dużą liczbę wyświetleń. ♥ Jesteście cudowne! ♥

A teraz... 

RAZDWATRZY!
KTO MA FERIE? :D

Ja jestem tą szczęściarą i po weekendzie nie wracam do szkoły! ^^ 

Całuję!

PS. Kochane, wszystkim Wam bardzo dziękuję! ;* Udało mi się poprawić 5 na 4 oceny, które zamierzałam. :))