Wspomnienie dziewiąte

Drogi Michaelu!
Tak bardzo się boję…
Nie wiem czy to wszystko ma sens…
Boje się, że to będzie za bardzo bolało.

Całuję, Ann.

∞

          Listy nie przychodziły. Telefon nie dzwonił. Wziął się w garść i postanowiła sam napisać. Siedział przy drewnianym stole, oświetlonym małą lampką.  W dłoni trzymał czarny długopis, a przed sobą miał białą kartkę. Zastanawiał się, co powinien jej przekazać. Zastanawiała się, jak skleić wszystkie myśli, które krążą mu po głowie. Przełknął ślinę i chwycił stojący na uboczu kieliszek z czerwoną cieczą. Wziął duży haust wina i przymknął oczy. Przystąpił do spisywania wiadomości. 

Droga Ann!
Tak dawno się nie odzywałaś.
Wiem, że minął niespełna tydzień od naszego ostatniego spotkania, ale Ty nie dajesz jakichkolwiek znaków życia, dlatego się martwię. Nasze listy zawsze są krótkie, ale wiedz, że bardzo mi ich brakuje.
Każdego dnia zaglądałem do skrzynki z nadzieją, że niebawem znajdę w niej kopertę z Twoim pochyłym pismem. Niestety za każdym razem czekało mnie rozczarowanie.
Czy zrobiłem coś nie tak? Czyżbym Cię czymś uraził?
Proszę, odpowiedz.
Całuję,
Michael

          Kiedy zakończył to wyznanie, spojrzał na kartkę. Uśmiechnął się, złożył ją na pół, umieszczając w kopercie. Zaadresował ją i na nic nie czekając włożył buty oraz kurtkę. Wyszedł z domu.
          Wino buzowało mu we krwi. Być może to ono sprawiło, że przelał to wszystko na papier. Był jednak pewny, że przekaże dziewczynie tę kartkę. Nie wycofa się.
          Stanął przed jej domem. Nigdzie nie świeciło się światło. Dom był ciemny. Wyglądał na opuszczony. Zadzwonił domofonem przy furtce, ale nikt mu nie odpowiedział. Ponowił czynność. Znowu nic. Z cichym westchnieniem, umieścił kopertę w skrzynce i zerknąwszy ostatni raz na posiadłość rodziców Ann, odszedł. 

~*~

          Minęły kolejne dni. Nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Nie był w stanie usiedzieć w domu. Niedawno zegar wybił dwudziestą pierwszą. On jednak cały czas myślał o tym, co dzieje się z Ann. Dlaczego mu nie odpisuje? Dlaczego nie ma jej w domu? Może wyjechała? Nie potrafiąc się tak dalej zastanawiać, wstał z kanapy, chwycił kluczki do swojego samochodu i wyszedł z domu. Błyskawicznie znalazł się w miejscu, w którym chciał się znaleźć.
          Wyglądało inaczej niż ostatnio. W kilku oknach świeciło się światło. Wiedział, że ktoś jest w domu. Uśmiechnął się pod nosem i wysiadł z samochodu. Wiedział, że teraz dostanie pożądaną odpowiedź. Zadzwonił dzwonkiem. Nikt się nie odezwał, a furtka zabrzęczała. Pchnął ją i wszedł na teren państwa Warmer. Nim zdążył dojść do ganku domu, drzwi się otworzyły i stanęła w nich dobrze mu znana kobieta.
– Dobry wieczór – powiedział.
– Witaj, Michaelu – odpowiedziała mu posępnie.
– Czy zastałem Ann?
          Kobieta pobladła. Przełknęła ślinę i potarła palcami czoło.
– Ann nie ma w domu – wyszeptała.
          Zdziwił się. Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. Unikała jego wzroku. Patrzyła w deski, na których stali.
– A czy dostała mój list? – upewnił się.
          Pokiwała przecząco głową. Wzięła głęboki oddech i podniosła głowę. Ich spojrzenia się skrzyżowały i dopiero wtedy zauważył, że oczy pani Isabel lśnią od łez. Rozszerzył oczy, czekając na jakieś wyjaśnienia. Kobieta próbowała wziąć się w garść. Po chwili wypuściła powietrze z ust.
– Ann jest w szpitalu.
          Poczuł się, jakby kto uderzył go obuchem w głowę. Zrobiło mi się gorąco, kolana mu zmiękły, a przed oczyma wystąpiły mroczki.
– Ja… Jak kto? – wydukał.
– Dzień po waszym spotkaniu zemdlała. Zabrała ją karetka. Lekarze zrobili szczegółowe badania… Jest źle, Michaelu. Bardzo źle – każde jej słowo stopniowo zamieniało się w cichy szloch, by na końcu zaczęła płakać rzewnymi łzami.
          Nie wiedział, co powinien był zrobić. Przeczesał włosy i odwrócił się do kobiety tyłem. Spojrzał na rozgwieżdżone niebo i przymknął oczy, by nie pozwolić gromadzącym się pod powiekami łzom, wydostać się na wierzch. Odwrócił się do pani Warmer, podszedł do niej i mocno ją do siebie przytulił. Tylko tyle mógł robić. Tylko tak mógł okazać jej współczucie i otuchę.
– Będzie dobrze – szepnął.
          Kobieta odsunęła się od niego i otarła dłonią łzy z policzków. Przytaknęła skinieniem głowy. Ponownie podniosła na niego oczy.
– Nie dopuszczam do siebie innej myśli – szepnęła. – Wejdziesz? – zapytała bardziej stanowcza.
– Nie, nie chcę robić kłopotu.
– Ależ to żaden kłopot. Oboje z mężem jeszcze długo nie zmrużymy oka. Może napijesz się z nami herbaty? Dopiero co zaparzyłam – wskazała na drzwi domu.
          Bił się z myślami. Czy powinien wchodzić w życie tej rodziny. Czy nie powinien pozwolić, by w spokoju przeżywali to, co przeżywają?  Czy może jednak powinien dzielić z nimi smutek? Przecież był zupełnie obcy. Jednakże szczerość płynąca z oczy kobiety, przekonała go, by przyjął zaproszenie. Zacisnął usta i pokiwał głową. Kobieta gestem zaprosiła go do środka.
– Witoldzie! – zawołała. – Mamy gościa.
          W małym, przytulnym korytarzyku w odcieniu ciemnego beżu wyrósł rosły mężczyzna. Miał ciemne włosy, duże oczy i ten sam odcień skóry, co Ann. Uśmiechnął się do niego i wtedy zauważył, że to po nim córka odziedziczyła uśmiech.
– Witaj, ty pewnie jesteś Michael? Żona wiele mi o tobie opowiadała – wyciągnął przed siebie rękę.
          Hayböck uścisną dłoń mężczyzny i wysilił się na uśmiech.
– Mnie również bardzo miło pana poznać, panie Witoldzie.
– Chodź, zapraszam – gestem wskazał salon. – Isabel zaraz zaparzy dla ciebie herbatę.
          Wszedł  w głąb pomieszczenia. Dominowały w nim odcienie brązu. Ściany były w kolorze kawy z mlekiem, a kanapa i fotele wytworzone z białej skóry, natomiast stolik do kawy oraz komody i reszta mebli wytworzone były z ciemnego drewna. Michael zajął jeden z foteli, widząc, że na stoliku przed sofą znajdują się dwie filiżanki. To zapewne państwo Warmer zajmowali owe miejsca.
          Nie czekał nawet minuty, a obok niego pokazała się matka Ann z filiżanką gorącej herbaty.
– Jesteś może głodny? – chwyciła go za ramię.
– Nie. Dziękuję bardzo – uniósł kąciki ust, ku górze.
          Usiadła obok męża, który objął ją ramieniem. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Dla Michaela było to niezręczne milczenie. W głowie kotłowało mu się tyle myśli, tyle pytań… Nie potrafił utrzymać ich na wodzy. Westchnął i spojrzał na kobietę.
– Czy może mi pani powiedzieć, co konkretnie się stało? – zapytał niepewnie.
          Pani Isabel wyprostowała się i przełknęła ślinę. Miała łagodny wyraz twarzy. Była spokojna. Zapewne skończyły jej się już wszystkie zapasy łez.
– Kiedy wróciła z waszego spotkania była taka wesoła, radosna… po prostu szczęśliwa. Aż chciało się na nią patrzeć. Zjadła nawet z nami kolację, co nie zdarzało się często, prawda Witoldzie? – zerknęła na męża, który potaknął głową. – Przeważnie siedziała tylko z nami, skubiąc coś na talerzu. Wtedy tętniła życiem. Była dość zmęczona, więc zaraz po kolacji udała się do swojego pokoju. Następnego dnia była nieco osłabiona. Miała lekkie zawroty głowy, martwiłam się, ale ona powtarzała, że takie są uroki jej wyjątkowości. Mówiła to z takim uśmiechem na ustach – szepnęła, a spod jej powiek pociekły łzy.
          Ciemnowłosa kobieta przymknęła powieki i przyłożyła dłoń do ust, by nie wydobył się z nich żaden odgłos. Wzięła głęboki oddech i uspokajając się, kontynuowała.
– Robiłam właśnie obiad, gdy usłyszałam, że schodzi po schodach. Zrobił kilka kroków i upadła. Rzuciłam wszystko i pobiegłam do niej. Oddychała, ale była bardzo blada. Zadzwoniłam po karetkę. Zjawili się po niespełna kilkunastu minutach. Zabrali ją do szpitala. Poinformowałam o tym męża i od razu do niej pojechałam – mówiąc bawiła się palcami. – Lekarze robili jej serię badań i przez kilka godzin nie widziałam jej na oczy. Pozwolili mi do niej wejść, dopiero, gdy była już na oddziale intensywnej opieki medycznej. Spała. Nadal śpi. Nie odzyskała jeszcze przytomności. Ona potrzebujesz szpiku, Michaelu. A my nie możemy jej go dać – jęknęła, a następnie wybuchła płaczem.
          Nie powinien był pytać. Nie powinien był wtrącać się w ich trudną rzeczywistość. Zrobił to i miał potworne wyrzuty sumienia. Widząc łzy tej kobiety, czuł się, jakby to on, obwieścił im diagnozę odnośnie stanu zdrowia córki. Dopiero teraz, po tych kilku tygodniach znajomości, dowiedział się, że Ann ma nowotwór krwi. Że ma białaczkę. Czuł się z tym bardzo źle.
          Podniósł wzrok na małżeństwo. Kobieta szlochała w koszulę męża, a mężczyzna starał się ją za wszelką cenę uspokoić, gładząc ją po głowie i mocno przyciągając do piersi. Michael miał zamglone spojrzenie.
– Bardzo państwa przepraszam, to było nietaktowne – szepnął niepewnie.
          Kobieta nie odpowiedziała, jednakże jej małżonek zabrał głos:
– Och, nic się nie stało, Michaelu. Masz prawo wiedzieć. Jesteś dla naszej księżniczki bardzo ważny. Uszczęśliwiasz ją. 
          Nie wiedział czy to dobrze, ale po słowach pana Warmera poczuł się lepiej. Poczuł się jak swego rodzaju bohater z bajek. Uśmiechnął się pod nosem, wyobrażając sobie rozpromienioną migającą na okrągło Ann. Chciałby to widzieć.
– Może lepiej już pójdę – mruknął, wstając z fotela.
– Zaczekaj – poprosiła pani Isabel, podnosząc się z kanapy i podchodząc do komody.
          Leżała na niej biała koperta. Spojrzała na nią niepewnie. Pogładziła koślawe literki na i wzięła haust powietrza do płuc. Drżącą dłonią chwyciła list. Odwróciła się w jego stronę, a na ustach gościł jej subtelny, ale wymuszony uśmiech.
– Znalazłam to obok niej, kiedy zemdlała. Podejrzewam, że chciałaby, bym go wysłała, bo była bardzo osłabiona. Wybacz, że tego nie zrobiłam, ale przez ciąg tych feralnych wydarzeń nie miałam do tego głowy. Twój list do niej mam w torebce, ale dam jej go dopiero, gdy się wybudzi.
          Chwycił cienką kopertę. Trzymał ją tak delikatnie, jakby miał przed sobą coś bardzo cennego i rzadkiego. Ponownie uniósł kąciki ust i spojrzał na kobietę. Przytulił ją do siebie i wyszeptał ciche „DZIĘKUJĘ”. 

„Lepsza gorzka prawda, niż słodkie kłamstwo”

*******************
Witam, witam, witam! ;*

Jak Wam się podoba powyższy rozdział? :) 

Nie ma w nim Ann, ale mam nadzieję, że zadowolili Was jej rodzice. :) 

Co Wy na tę informację o Ann? 

Kochane, wszystkim Wam, które jadą do na Puchar Świata do Zakopanem życzę udanej zabawy i dalekich skoków! ;) 

Mnie niestety pozostaje telewizor, ale wierzę, że mimo szklanej szyby poczuję te emocje. ♥ 

Całuję!