Wspomnienie jedenaste

Drogi Michaelu!
W momencie, kiedy nasze usta po raz pierwszy się zetknęły, serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. To było tak magiczne przeżycie, jak jeszcze nigdy wcześniej.
Wiem, że to nie powinno się dziać, ale nic nie poradzę na to, że działasz na mnie lepiej niż niejeden najsilniejszy lek.
Pozwalasz mi codziennie budzić się i egzystować z uśmiechem na ustach. Pozwalasz mi oderwać myśli od tego co złe i smutne.
Dziękuję. 

Twoja Ann

∞

          Michael każdy dzień spędzał w szpitalu przy Ann. Po tygodniowej obserwacji nadszedł czas, by opuściła te posępne mury. Kilka dni temu, gdy rodzice Ann pojechali do domu, po kilka rzeczy, o które poprosiła córka, bez wątpienia, by mieć pretekst do pozostania sam na sam z Hayböckiem, zapytał czy ma ochotę na ponowne wyjście we dwoje, kiedy tylko opuści szpital. Dziewczyna wybuchła niepohamowaną radością. W jej zielonych oczach skrzyły się wesołe ogniki. Warto było o to zapytać, chociażby po to, aby zobaczyć tę radość.
          Siedzieli w pomieszczeniu, które od pewnego czasu stanowiło dom Ann. Witold siedział na posłanym łózku, a Michael na krześle. Czekali, aż Ann wraz Isabel przekroczą prób szpitalnej sali. To był ten dzień. Dzień jej wypisu. Dzień jej powrotu do domu. Dzień ich wspólnego spotkania. Ich randki. Siedział, ubrany w błękitną koszulę idealnie podkreślającą jego krągłe tęczówki, ciemnych jeansach i białych butach. Nogi skrzyżowane miał w kostkach, a czubki palców u rąk kolejno złączał i rozłączał. Był to akt jego zdenerwowania.
          Drzwi pokoju się otworzyły. Ujrzał ją. Miała jak zawsze rozpuszczone włosy, błękitną, zwiewną sukienkę oraz lekkie sandałki na swoich stopach. Wyglądała jak anioł. Na jej widok wstał. Uśmiechnęła się widząc gościa, którego nie było, gdy wychodziła.
          Podszedł do niej, położył swoją dłoń na jej plecach i ucałował ją w policzek. Machinalnie wyjął z kieszeni komórkę i wystukał w niej coś pospiesznie. Nie czekał nawet dwóch sekund, gdy jej telefon zawibrował. Uniosła go do góry, a oczy rozświetliły jej się, gdy odczytała wiadomość. 

Od Michael:
Ślicznie wyglądasz. ;) 

          Jak to miała w zwyczaju, zaczerwieniła się lekko. Z nieśmiałym uśmiechem, spojrzała na niego spod swoich długich, pomalowanych tuszem rzęs.
– W takim razie, my jedziemy do domu, a wy, jeśli chcecie, możecie już sobie gdzieś pojechać – odezwała się Isabel, chowając do torby kosmetyczkę.
          Wiedział, że te słowa skierowane były bezpośrednio do niego, dlatego przerwach ich kontakt wzrokowy i odwrócił się do rodzicielki dziewczyny.
– Naprawdę nie ma pani nic przeciwko temu?
          W głębi duszy miał nadzieję, że kobieta potwierdzi słowa, ale jednak nie mógł być tego pewnym na sto procent.
– Oczywiście – uśmiechnęła się.
– Wspaniale – nie skrywał swej radości.
          Kobieta w średnim wieku odeszła od łóżka, na którym leżała wypełniona torba  podróżna, wyminęła blondyna i podeszła do córki. Pan Witold przewiesił sobie torbę przez ramię i podszedł to żony i córki. Pani Warmer migała coś do córki, której uśmiech z każdym gestem się poszerzał.
– Możecie iść – uśmiechnął się mężczyzna zwracając się do ciebie i całując córkę w czoło.
          Michael niepewnie podszedł do dziewczyny. Spojrzał jej w oczy. cały czas się uśmiechała. Zaraziła go swoją pogodą ducha. Wyszczerzył się ukazując rządek zębów. Wyciągnął dłoń. Popatrzyła na nią niepewnie. Podniosła wzrok na niego, następnie przerzucając go na obejmujących się rodziców. Jej matka mało dyskretnie pokiwała głową. Ann zaśmiała się bezgłośnie, znów wyprowadzając go tym ze stanu spokoju, w jakim się znajdował. Chwyciła go za rękę, po czym on splótł ich palce. Uśmiechnięci wyszli na korytarz, a po kilku sekundach stali już przed budynkiem szpitala.
          Ann uniosła głowę do góry. Pozwoliła by wiatr owiał jej twarz. Przez ostatnie kilkanaście dni słońce widywała tylko za szybą sterylnego szpitala. Wzięła głęboki oddech. Napawała się świeżym, nieco chłodnym powietrzem. Mimowolnie na jej ustach wyrysował się uśmiech. Odwróciła głowę w jego stronę i spojrzała na niego spod przymrużonych od oślepiającego światła powiek. Ponownie złączyła ich dłonie, dając mu tym do zrozumienia, że mogą już ruszyć. 

*

          Zaparkował samochód przed uroczą restauracyjką. Wpatrywała się na nią przez szybę samochodu. Wiele ludzi siedziało przed lokalem zajadając się pysznościami, serwowanymi przesz tamtejszego szefa kuchni. Uśmiechnęła się do niego.
          Otworzył swoje drzwi, wyszedł i pospiesznie okrążył samochód, by otworzyć drzwi towarzyszce, a następnie pomóc jej wysiąść, jak to na dżentelmena przystało. Na jej ustach bezustannie rysował się grymas zadowolenia.
          Weszli do środka. Restauracja urządzona była w nowoczesnym stylu. Dominowały odcienie fioletu, bieli i czerni. Przytulne stoliki okrywały śliczne, fioletowe serwety w tym samym kolorze co grube pasy na ścianach. Poprowadził ja do stolika na uboczu, odsunął krzesło i pomógł przysiąść.
          Kiedy usadowił się naprzeciw niej, wyjął telefon. 

Od Michael:
Podoba Ci się? 

          Uśmiechnęła się, przelotnie spoglądając na niego spod rzęs. 

Od Ann:
Jest cudownie. :)   

Od Michael:
Na co dziś ma Pani ochotę? ;)

          Znów ten sam bezgłośny akt rozbawienia. Uwielbiał te chwile. Uwielbiał, gdy potrafił sprawić, że szczerze się śmiała.

Od Ann:
Pochłonę wszystko, co zaproponujesz.   

          Wzruszył ramionami, zawołał kelnera, który od razu przyniósł karty dań. Z uwagą penetrował strony menu, raz po raz zerkając na zaczytaną Ann. Chwycił telefon, lecz dźwięk powiadomienia go uprzedził. 

Od Ann:
A może sałatka z łososia? ;) 

          Obrzucił ją swoim zawadiackim spojrzeniem i znów zatonął w treści pisanego SMS-a.

Od Michael:
A to podobno ja miałem proponować. ;)   

Od Ann:
Chyba raz na jakiś czas możemy odstąpić od reguły? 

          Spojrzał na nią. Widział, że toczy ze sobą bój o to, by zachować powagę. Skinął głową. Podniósł wzrok na kelnera. Wydawał się być nieco zmieszany ich zachowaniem.
– Poprosimy dwa razy sałatkę z łososiem – oznajmił blondyn.
          Chłopak skinął głową i szybko zapisał zamówienie w notesiku. Niepewnie podniósł wzrok na Michaela.
– Co do picia?
          Spojrzał na stukającą w telefon Ann. 

Od Ann:
Ja poproszę wodę.   

          Odczytał to z uniesioną brwią.
– Dwa razy wodę prosimy.
          Kelner skinął ponownie głową, zapisał w zeszyciku i odszedł.

Od Michael:
Zrozumiałaś o co mu chodzi? Wyczytałaś to z jego ust?   

          Dziewczyna ponownie się zaśmiała, zakładając za ucho, opadające na jej twarz kosmyki włosów. Pochyliła się nad leżącym na stoliku smartfonem. Po kilkunastu sekundach usłyszał dźwięk przychodzącego powiadomienia. 

Od Ann:
Czy myślisz, że aż tak trudno jest domyślić się, o co kelner pyta po złożeniu zamówienia na jedzenie? Nie pierwszy raz jestem w restauracji, Michi. ;)  

           „Michi”… Znów ten skrót. Bardzo chciałby usłyszeć swoje imię właśnie w tej formie wydobywające się z jego ust. 

Od Michael:
OK. Wygrałaś. ;) 

          Kelner położył przed nimi dwie smukłe szklanki z wodą, obwieszczając, że za kilka minut otrzymają swoje sałatki.

Od Michael:
A po sałatkach – deser.   

          Przymrużyła oczy i poszerzyła uśmiech. Pokiwała potakująco głową. Chwyciła telefon i zaczęła coś w nim pieczołowicie pisać. Myślał, że dopowie coś do kwestii deseru, ale wiadomość, którą dostał zupełnie go zaskoczyła. 

Od Ann:
Dziękuję, że przyszedłeś do szpitala.   

          Przełknął ślinę. I spojrzał na nią swoimi krągłymi oczyma. 

Od Michael:
Nie ma o czym mówić. Gdybym wiedział, że jesteś w szpitalu, od razu bym tam pojechał. Dowiedziałem się po kilku dniach. Tak naprawdę zaniepokoiłem się tym, że nic nie piszesz. Wyczekiwałem na list, ale nic nie przychodziło. Dlatego sam napisałem i pojechałem do ciebie. W domu nikogo nie było, więc zostawiłem go w skrzynce.   

Od Ann:
Dawno nie bawiłam się tak dobrze, jak na tamtym spotkaniu. ;)

          Serce zabiło mu mocniej, a dłonie zaczęły się pocić. Spojrzał na nią znad telefonu. Ona również mu się przyglądała. Zatopili się w swoich tęczówkach. Podniósł rękę, by nakryć nią jej dłoń, gdy obok nich wyrósł kelner.
          Widząc zniesmaczenie na twarzy blondyna, dziewczyna wybuchła swoim niemym śmiechem. Ponownie...

*

          Stali pod furtką jej posesji. Dookoła była cisza i spokój. Gdzieś w ogrodzie można było usłyszeć dźwięk rozbudzonego świerszcza. Słońce chyliło się ku zachodowi, rzucając smugę światła na jej twarz, dodając jej jednocześnie jeszcze więcej uroku. Na ustach wymalowany miała uśmiech, a zielone oczy wesoło jej iskrzyły. Chwyciła telefon, a po kilkunastu sekundach urządzenie w jego kieszeni zabrzęczało. Uniósł kącik ust. 

Od Ann:
Dziękuję :*   

          Uśmiechnął się i teatralnie zgiął się wpół. Parsknęła śmiechem. Zasłoniła usta dłonią i spojrzała na niego spod rzęs. Wyprostował się i popatrzył na nią. Powolnie zbliżył swoją rękę do jej policzka. Między nimi ponownie wytworzyła się ta nić napięcia. Wpatrywali się w siebie jak zahipnotyzowani.
          Opuszkami palców zaczął wodzić po jej zarumienionym policzku. Uśmiech jej się poszerzył. Znieruchomiała jednak. Każde muśnięcie jego dłoni odbijało się w jej oczach. Zieleń stawał się bardziej intensywna, jakby żywa. Subtelnie zaczął pokonywać dzielącą ich odległość. Z każdą sekundą ich wargi były coraz bliżej siebie. Nie protestowała. Kiedy dzieliły ich niecałe milimetry zatrzymał się. Czekał na jakiś sygnał z jej strony. Wstrzymała oddech. Popatrzyli sobie w oczy. Wykonała decydujący ruch, złączając ich w delikatnym pocałunku.
          Przez chwilę badali swoje usta. Z każdymi mijającymi sekundami ich pocałunek się pogłębiał. W końcu rozchylił jej wargi, by penetrować wnętrze jej ust swoim językiem. Wydała z siebie cichy jęk. Uśmiechnął się na ten odgłos. Był to kolejny z nielicznych odgłosów, które go zachwyciły.
          Oderwali się od siebie. Oboje ciężko dyszeli. Uśmiechnął się do niej, natomiast na jej twarzy wymalowała się niepewność. Chciał dotknąć jej policzka, ale odwróciła głowę. Zmarszczył czoło. Ann zagryzła dolną wargę i spojrzała na niego spod rzęs. Chwyciła telefon, a następnie przez kilka kolejnych sekund wpisywała coś gorączkowo w urządzenie.

Od Ann:
Dziękuję. To był wspaniały dzień. :) Do zobaczenia!  

          Dość długo wpatrywał się w ekran smartfona. Nacisnęła klamkę furtki, a on chwycił ją za nadgarstek. Odwróciła się z uniesionymi ku górze brwiami. Nie zastanawiając się długo, chwycił ją za ramiona i ponownie ją pocałował.
          Ten pocałunek był bardziej namiętny i zachłanniejszy niż poprzedni. Chciał dać jej do zrozumienia, że nie da się  wymazać pocałunków z ich pamięci. Kiedy się od siebie oderwali, Ann wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Michael ujął jej dłoń, a drugą ręką wyjął telefon, który chwilę wcześniej wrzucił do kieszeni. 

Od Michael:
Dziękuję. To był wspaniały pocałunek.   

          Miał poważną minę. Ann dość długo lustrowała ekran swojego telefonu. Serce toczyło wyścig. Wyścig, który chciał wygrać. Kiedy mozolnie zaczęła podnosić głowę znad komórki, jego sercem zawładnęła adrenalina. Wbiła wzrok w jego niebieskie tęczówki. Przez długi czas nie mógł z nich nic wyczytać. W momencie, gdy na jej usta wśliznął się subtelny uśmiech, z jego serca spadł ogromny głaz. Odwzajemnił gest. Wspięła się na palce i przelotnie musnęła jego policzek. Zamrugała dwukrotnie i popchnęła furtkę. 

„Spróbuj znów, gdy idzie źle
Ja choć dwoje, troję się,
Słyszę wciąż, ty to masz rzadki dar”

__________________________
Hej Najdroższe! ;*

Przybywam z kolejną odsłoną wspomnień.
Jak się podoba? :) 

Wiem, że zawaliłam, bo miałam ponadrabiać zaległości, ale niestety powróciła szkoła i najzwyczajniej w świecie nie dałam rady. :( Wiem, że to hipokryzja, bo chciałabym, żebyście czytały moje wypociny, a sama mam u was kolosalne zaległości, ale obiecuję, że wszędzie się zjawię. ;*

Kocham Was! ♥