Wspomnienie drugie

Drogi Michaelu!
Myślałam, że po tym jak Cię traktowałam, po tym, co Ci wyznałam, uciekniesz. Jednakże tego nie zrobiłeś.
Chyba odzyskuję wiarę w ludzi.  
Listy… to chyba za ich pomocą będziemy się porozumiewać.
Tak będzie najłatwiej. 

Ann

∞

          Śpiąc, śnił o niej. Każdej wykonywanej czynności towarzyszyła myśl o niej. Nie potrafił stwierdzić, co zrobiła z nim ta dziewczyna. Ann. Jakie piękne imię. No właśnie. Nie potrafił zrobić nic, nie myśląc o niej. O jej pięknych oczach. O pełnych ustach. O ciemnych, długich włosach. O bladości jej skóry. O jej uśmiechu, którym uraczyła go na koniec jego wizyty.
          Miał nadzieję na kolejne spotkanie. Nadzieję? Tak. Właśnie to przekazała mu w poprzednim liście. Zrobiło mu się głupio, gdy przypomniał sobie jej słowa. „JESTEM PO PROSTU SOBĄ” Och, jak mógł pomyśleć, że go ignoruje, skoro w ogóle jej nie znał. Być może miała takie usposobienie. Być może takim człowiekiem była. Małomównym, nieśmiałym. Ma przecież do tego prawo, prawda?
          Nie mogąc się powstrzymać wziął kluczyki od samochodu z komody przy drzwiach i zamykając za sobą drzwi domu, ruszył przed siebie.
          Zapukał do drewnianych drzwi, dużego domu. Nikt mu nie otwierał. Zapukał po raz kolejny. Usłyszał ciche wołanie z wnętrza domu i wiedział, że gospodarz w nim jest. Otworzył po kilkunastu sekundach.
          Jego ciemne włosy były mokre. Osuszał białym ręcznikiem przewieszonym przez szyję.
– Ach, to ty. Wejdź – powiedział.
– Spodziewałeś się kogoś innego? – rzucił blondyn, zamykając za sobą drzwi.
– Wiesz, jakaś panienka w spódniczce hula byłaby mile widziana –powiedział, wchodząc do kuchni. – Napijesz się czegoś?
– Nie. Przyszedłem, bo nie mogę usiedzieć w domu.
          Ciemnowłosy przystawił szklankę wypełnioną chłodną wodą do ust i uniósł pytająco brew. Michael udając, że nie widzi spojrzenia przyjaciela, odwrócił wzrok. Przysiadł na wysokim krześle przy barku.
– Oho, czyli jakaś panna – skwitował ten drugi.
– Stefanie, czy wszystko musi się obracać dookoła kobiet? – jękną z dezaprobatą.
– Jesteś facetem – rozchylił ramiona – co ja na to poradzę?
          Zapadła cisza. Stefan kręcił się po kuchni, a Michael siedział, tępo wpatrując się w swoje dłonie, spoczywające na blacie aneksu.
– Opowiesz mi o niej? – zaczął znowu brunet.
– O kim?
– Och, nie udawaj! – żachnął się. 
          Westchnął. Przetarł dłońmi twarz, a następnie wzrok utkwił w wyczekującym przyjacielu.
– Na imię ma Ann.
– I?
– Koniec. Tylko tyle wiem.
– Jak to? A coś takiego jak, gdzie się poznaliście i tak dalej?
– W szpitalu – odrzekł krótko.
          Kraft wytrzeszczył oczy.
– W szpitalu? – powtórzył.
– Mówiłem ci, że miałem się spotkać z tymi dzieciakami – westchnął.
– Nie mów, że zakochałeś się w piętnastolatce? – zrobił przerażoną minę.
          Hayböck spiorunował go spojrzeniem. Stefan teatralnie odetchnął z ulgą.
 – Uff. To ile ma lat?
– Dwadzieścia? Może dwadzieścia parę – odparł z namysłem.
– Jest pielęgniarką?
– Pacjentką – sprostował.
– Jest chora? – zapytał niepewnie.
          Brawo, Karft! Przecież zdrowi ludzie nie leżą w szpitalach! – pomyślał. Skinął głową w odpowiedzi.
– Myślisz, że wasza znajomość, a właściwie twoja fascynacja, jest odpowiednia? – Kraft miał niepewny, delikatny głos.
– O co ci chodzi?
– Chcę powiedzieć tylko… – podszedł do przyjaciela – że związek z chorą osobą nie jest łatwy. To ból.
          O jakim związku on do cholerny mówi? Poznali się kilka dni temu. Nie ma zamiaru jej się oświadczać ani nic z tych rzeczy. Jest nią zauroczony – to fakt, ale nic poza tym.
– Nie ma sensu kontynuować tej rozmowy – westchnął, wstając z barowego krzesła.
– Nie obrażaj się Hayböck! Nie bądź dzieckiem! – krzyknął za nim.
– To ty jesteś dzieckiem, skoro po jednym spotkaniu doszukujesz się czegoś więcej! – odpowiedział. – Na razie!
          Zamknął za sobą drzwi i pospiesznie wsiadł do samochodu. Włączył silnik i z piskiem opon wyjechał z posesji przyjaciela. Był na niego zły. Krew gotowała mu się w żyła. Przyszedł z nim tylko porozmawiać, nie chciał, by Stefan wyciągał zbyt daleko idące wnioski.
          Nawet nie zauważył kiedy zatrzymał się na parkingowym miejscu. Spojrzał przed siebie. Te same białe, szpitalne mury, co ostatnio. Westchnął. Podświadomość go tutaj przywiozła. Zagryzł dolną wargę, wyjął kluczyki ze stacyjki i ruszył w stronę rozsuwanych drzwi.
          Powitało go kilka pielęgniarek. Jedna nawet kokieteryjnie się do niego uśmiechnęła. Być może kiedyś zwróciłby na to uwagę, jednak nie teraz. Teraz w głowie miał zupełnie inną kobietę. Odpowiedział jej subtelnym uśmiechem, a kroki skierował do pokoju w którym leżała Ann.
          Drzwi jak zwykle były otwarte. Zajrzał przez nie do środka. Leżała zwrócona do niego tyłem. Na stoliku obok jej łóżka stał wazon z lekko powiędłymi kwiatami, które podarował jej podczas ostatniego spotkania. Wziął głęboki oddech i zapukał delikatnie. Nic. Cisza. Nawet nie drgnęła.
– Hej – powiedział, zbliżając się do jej łóżka.
          Nadal zero jakiejkolwiek reakcji. Podszedł bliżej i dotknął jej ramienia.
– W porządku? – zapytał.
          Odwróciła się w jego stronę. Miała zdziwioną minę. Oczy miała ogromne ze zdziwienia. Nie spodziewała się go.
– Obudziłem cię? – zapytał niepewnie.
          Nic.
          Zaczęło go to irytować. Dlaczego listownie odpowiadała mu na każde pytanie, a kiedy stał przed nią, nie potrafiła wysilić się na choćby jedno małe słowo?
– Dziękuję, że odpowiedziałaś na mój liścik – uniósł delikatnie kąciki w górę.
          Przekręciła głowę w bok, uważnie mu się przyglądając, lecz znowu nic nie mówiąc.
          Opadł na krzesełko obok jej łóżka. Było jeszcze ciepłe. To znaczy, że miała gościa. Nie powinno go to interesować, ale jednak zainteresowało. Czy to była jej mama? Tata? Brat, siostra? A może chłopak? Posmutniał na tę myśl. Przekręciła się na plecy i delikatnie podniosła się do pozycji siedzącej. Odwróciła twarz w jego stronę i penetrowała jego twarz. – Dlaczego nic nie odpowiadasz? – nie wytrzymał. – Nie chcesz, żebym przychodził? Powiedz, a więcej mnie tutaj nie zobaczysz…
          Irytacja zapanowała nad całym jego ciałem. Jego serce zaczęło szybciej bić.
          Jej reakcja ponownie go zaskoczyła. Była spokojna. Na jej twarzy malował się spokój. W jej oczach malował się spokój. Była istną oazą. Wydawało mu się, że dostrzegł cień rozbawienia przebiegający przez jej buzię.
          Zwróciła się do stolika i wzięła leżący na nim zeszyt oraz długopis. Pospiesznie naskrobała coś na nim, po czym spojrzała mu w oczy. Nie wiedział jak ma zareagować. Po chwili podniosła notes do góry, a jego oczom ukazały się krągłe litery, które już wcześniej poznał. 

Nie słyszę Cię.

„Nic to, nic nadzwyczajnego - prosta do osamotnienia.
Może to nie wyrok.
Może lepiej nie zgadzajmy na to się.”

 

__________________

Hej Kochane! :) 

Jak Wam się podoba powyższy rozdział? ;)

Co sądzicie o fascynacji Michaela?

Co myślicie o reakcji Stefana?

No i najważniejsze, co Wy o czym Ann poinformowała Michaela? ;)

Muszę przyznać, że do napisania tej historii natchnęła mnie Collen Hoover (niektórzy mogą kojarzyć ją jako autorkę "Hopeless"). A konkretniej jej książka pt. "Maybe Someday". Jeśli jesteście ciekawe, o czym opowiada ta książka, naprawdę polecam! 👍 ;) 

Jest jeszcze jedna sprawa... 

Muszę popoprawiać parę ocen, z których nie jestem zadowolona, dlatego ten weekend (podobnie jak i poprzedni) przeznaczę w większości na naukę, dlatego mogę nie pojawić się pod nowościami u Was.. :( Narobiło mi się sporo zaległości - wiem, jestem tego świadoma, ale niestety będę je nadrabiała w takim tempie, na jakie będę mogła sobie pozwolić. Niektóre z Was wiedzą z autopsji, że pojawiam się nawet z kilkunastodniowym opóźnieniem, dlatego z góry Was za to przepraszam. ♥  

Całuję!