Wspomnienie czwarte

Drogi Michaelu!
Jak powinnam postąpić?
Jeszcze nigdy nie spotkałam osoby, która dążyłaby do swego z uporem maniaka. Nie poznałam takiej osoby, aż do dnia, w którym po raz pierwszy zjawiłeś się w mojej sali.
Myślisz, że jesteś zwycięzcą?
Mylisz się.
Przed Tobą jeszcze bardzo długa droga.

Ann.

∞

          Nie mógł się pogodzić z poprzednim listem Ann. Nie powinien się nią interesować? Dlaczego? Przecież jest wyjątkowa. Siedział na kanapie, stopy miał wsparte na stoliku do kawy, a głowę zawieszoną na oparciu sofy. Analizował jej komunikat. Zareagowała źle. A może zrobił zbyt wielki krok na przód? Był na siebie wściekły. 
          Ann jest młodą kobietą, dość niefortunnie doświadczoną przez los. Jest głucha. Nie słyszy. Ponad to jest chora. Leży w szpitalu. Jak mógł uważać ją za zwykłą dziewczynę. Jest niezwykła. Jest inna. Wyjątkowa. Wspaniała. Zdał sobie sprawę ile miejsca w jego głowie zajmują myśli o niej.
          Przeczesał włosy palcami i westchnął głośno.  Co powinien zrobić? Było grubo po dwudziestej. Podniósł się z kanapy, zamknąwszy dom, wsiadł do swojego audi.
          Błyskawicznie znalazł się pod budynkiem szpitala.
          Stanął przed rozsuwanymi drzwiami. Ponownie powitały go młode recepcjonistki, obwieszczające mu, że godziny odwiedzin już minęły i zachęciły, by przyszedł następnego dnia.
– Pani nie rozumie, ja MUSZĘ spotkać się z dziewczyną z pokoju numer siedem – cedził przez zaciśnięte zęby.
– Och, doskonale to rozumiem, ale niestety takie są przepisy. Musi pan przyjść jutro. Godziny odwiedzin zaczynają się od siódmej – jej miły i serdeczny ton działał na niego jak płachta na byka.
          Czuł narastający gniew. 
– Czy ja nie wyraziłem się jasno? – warknął uderzając otwartą dłonią w pulpit.
          Kobieta podskoczyła. Oczy powiększyły jej się do wielkości pięciozłotówek. Zauważył, że oddech przyspieszył. Przełknęła niepewnie ślinę. Wystraszył ją. Bardzo szybko tego pożałował.
– Co się tutaj dzieje? – usłyszał za sobą.
          Odwrócił się i zobaczył ją. Miłą pielęgniarkę, z którą wcześniej miał do czynienia. Jej pełna dezaprobaty mina zrzedła, gdy zobaczyła kto przed nią stoi.
– Och, panie Michaelu. Co pana tutaj sprowadza? – zapytała miękko.
– Chcę się zobaczyć z Ann – wychrypiał.
– Przykro mi, godziny odwiedzin już dawno minęły. Musi pan przyjść jutro – powiedziała rzeczowo.
– Proszę…
          Jego spojrzenie było pełne skruchy i bólu. Chciał się z nią zobaczyć. Pragnął tego jak niczego innego. Pielęgniarka w średnim wieku dostrzegła to wszystko w jego oczach. Przechylając głowę na bok, zrobiła zatroskaną minę. Cmoknęła i wypuściła powietrze z płuc.
– Dobrze. Ale ma pan nie więcej niż dwadzieścia minut.
– Dziękuję! – ożywił się, podszedł do niej i dał jej soczystego buziaka w policzek.
          Była zdezorientowana, a jednocześnie rozbawiona jego zachowaniem. On jednak nie zwracał już na to uwagi. Przecinał korytarz w kierunku drzwi numer siedem.
          Stanął przed nimi i wziął głęboki oddech. Nie wahał się. Szkoda na to czasu. Pewny siebie nacisnął klamkę. Leżała na łóżku zwrócona w stronę okna. Była skulona w kłębek. Serce zmiękło mu na ten widok. Cicho zamkną za sobą drzwi i podszedł do jej łóżka. Dopiero, kiedy był niespełna metr od niej zauważył, że jej ciałem wstrząsał szloch.
          Wyciągnął dłoń w jej kierunku i dotknął jej ramienia. Błyskawicznie się odwróciła. Jej blada twarz była jeszcze bardziej biała. Oczy miała czerwone i podpuchnięte. Policzki lśniły jej od łez. Była zdziwiona, że go widzi. Uniosła dłonie ku górze i zaczęła kreślić znaki. Nie wiedział, co ma na myśli. Pokręcił głową i powiedział:
– Przepraszam, ale nie rozumiem, co do mnie mówisz…
          Zrobiła minę, jakby o czymś sobie przypomniała. Przymknęła szczelnie powieki i podniosła się do pozycji siedzącej i chwyciła ten sam różowy zeszycik, co zwykle. Pospiesznie stawiała w nim litery. Podała mu notes. 

Co tutaj robisz?   

          Spojrzał na nią. Penetrowała jego twarz. Nie słyszała co do niej mówi, ale wydawała się umieć czytać z jego mimiki. Uśmiechnął się lekko i spuścił wzrok na kartkę.

Wiem, że nie chcesz, żebym tutaj przychodził, ale nie rozumiem dlaczego…

          Widząc długie zdanie westchnęła. Bez zastanowienia zaczęła bazgrać odpowiedź.

Ja też wielu rzeczy nie rozumiem. 

          Nie był pewien jak to przyswoić. Zmarszczył czoło i popatrzył na nią. Cmoknęła z dezaprobatą i wyrwała mu notesik. 

Nie przychodź tutaj.   

          Jej twarz nie była już tak subtelna. Wydawała się być zła. Na niego? O to, że przyszedł? Wolał się upewnić. Napisał: 

Jesteś zła?   

          Przymknęła na chwilę powieki. 

A Ty byś nie był, gdyby ktoś nie szanował tego, co do niego mówisz?   

          Poczuł się jakby ktoś wymierzył mu siarczysty policzek. Rozchylił usta i przez Kika sekund wpatrywał się w krągłe listery naskrobane przez Ann. 

Zainteresowałaś mnie.   

          Podał jej zeszyt. Wstrzymała oddech, widząc te słowa. Popatrzyła na niego. Pokręciła przecząco głową. Dotknęła jego kolana. Poczuł jak przeszywa go prąd. Oderwała od niego dłoń i ponownie zatopiła długopis w białej kartce. 

Właśnie dlatego nie powinieneś tutaj przychodzić. 

           W gardle wyrosła mu wielka gula. Dlaczego? Przecież to nic dziwnego, że wzbudza zainteresowanie mężczyzn. No chyba… chyba, że… Nie, to nie możliwe. Z pewnością interesują ją mężczyźni. Gdyby tak nie było, nie przyjęłaby od niego kwiatów. Odpowiedział:

Jesteś bardzo tajemnicza.   

          Uśmiechnęła się pod nosem. Udało mu się ją rozbawić. Miała piękny uśmiech. 

Tak mówią.   

          Czyżby z nim flirtowała? Oczy mu zaiskrzyły, a serce przyspieszyło tempa. 

Skoro nie chcesz, żebym przychodził, pozwól mi chociaż pisać listy.   

         

          Pokręciła głową. Spojrzał na nią pytająco. Uniosła długopis i napisała dwa słowa, które zatrzymały mu akcję serca. 

Jutro wychodzę.  

          Zaczął panicznie wodzić wzrokiem po sali. Po jej ścianach, oknach, po krajobrazie za nimi… Szukał jakiegoś ratunku. Szybko przycisnął długopis do papieru i nabazgrał:

Podaj mi Twój adres.   

          Pokiwała przeczącą głową. Znowu oblał ją pytającym spojrzeniem. Odpowiedziała:

W ogóle się nie znamy.   

          Przełknął ślinę. Musiał przekonać ją do swoich racji. 

Jak mamy się poznać, skoro nie pozwalasz mi przychodzić?

          Przeczytała te słowa i spojrzała w jego tęczówki. Przygryzła dolną wargę. Wyglądała wtedy tak pięknie. Wzruszyła ramionami. Nadal wpatrywała się w niego.  Wziął leżący na jej kolanach kajecik i znowu zaczął na nim pieczołowicie coś zapisywać. Kiedy skończył z subtelnym uśmiechem podał go jej. 

W takim razie zróbmy inaczej. Kiedy wyjdziesz ze szpitala i nabierzesz siły, przyjdź do mnie. Napiszę Ci mój adres. Bardzo zależy mi na spotkaniu. Jeśli nie będziesz gotowa na spotkanie u mnie, napisz. Spotkamy się na bardziej neutralnym gruncie.   

          Po przeczytaniu jeszcze długo wpatrywała się w kartkę. Wyglądała, jakby analizowała jego słowa. Po kilku sekundach, a może i minutach, podniosła wzrok i utkwiła go w jego oczach. Uśmiechnęła się delikatnie. To już drugi raz tego wieczoru. Skinęła nieznacznie głową.
          Serce zaczęło mu mocniej bić, a tętno przyspieszyło. Obdarzył ją szerokim uśmiechem. Ich spojrzenie było tak elektryzujące, że żadne nie mogło oderwać od drugiego oczu. Wszystko prysło, gdy do pomieszczenia weszła skośnooka pielęgniarka.

– Panie Michaelu, już na pana czas – powiedziała delikatnie.
          Skinął głową i podniósł się z krzesła. Pospiesznie wyrył na białej kartce swój adres. Ann cały czas go obserwowała. Nachylił się i złożył przelotny pocałunek na jej policzku. Zesztywniała.
          Kiedy zamknął za sobą drzwi, nadal czuł miękkość jej skóry na swych wargach.

„Pomyśl o jutrze
Musimy przestać walczyć o kolejny dzień
Zapomnij o smutkach.”

 

_________________________

Hej Kochane! :* 

Jestem! :) Jak Wam się podoba? A może się nie podoba? Czekam na Waszą opinię. :) 

Chciałabym napisać wyjaśnienie, bo to może być niejasne.
List na samej górze jest tym, który Michael dostał po tej wizycie w szpitalu. To nie nad nim roztkliwiał się na początku tego rozdziału. Rozpaczał nad listem z wspomnienia trzeciego. ;)
I tak będzie za każdym razem. Na początku jest list, a pod nim historia, która wydarzyła się przed napisaniem przez Ann wiadomości. Każda z tych historii powodowała, że Ann pisała. :) 

Na samym początku to podkreślałam, ale może być to nie do końca jasne, dlatego powtarzam to tutaj.  :* 

Kochane, ja już praktycznie mam przerwę świąteczną, bo w poniedziałek jadę do kina, a we wtorek mam Wigilię klasową, więc cały weekend spędzę nad Waszymi bogami. :) Postaram się wydostać z tych kolosalnych zaległości. ;)

A jak Wam idą przygotowania do świąt? :) Pierniki upieczone? Pokoje posprzątane? Prezenty kupione? :)) 

Całuję!