Początek wspomnień

          Siedział przy mahoniowym stole. Pomieszczenie rozświetlało tylko palenisko w kominku. Raz po raz słychać było strzelające w ogniu drewno. Wpatrywał się w złożone na stole ręce. Miał zamglone spojrzenie. Kąciki oczu nieprzyjemnie go piekły. Miał przyspieszony oddech.
          To wróciło. One wróciły. Wspomnienia. Piękne wspomnienia. Bolesne wspomnienia. Wspomnienia, które pomimo swego bólu były jednymi z piękniejszych.
          Wziął haust powietrza i zatrzymał go w swoich płucach. To bolało.
          Potrząsnął głową, jakby chciał się otrząsnąć tego, co go dotknęło. Podniósł się z krzesła, kierując do dużego, drewnianego okna. Stanął przed nim ze skrzyżowanymi ramionami. Patrzył w dal. Było ciemno. Niebo osłonił mrok, a pojedyncze gwiazdki gdzieniegdzie je rozjaśniały.
          Popatrzył na nie. Niby takie naturalne. Niby ścielą niebo każdego wieczora i każdej nocy. Niby nie są niczym nadzwyczajnym. A jednak na ich widok kilka słonych kropelek wydostało się spod jego powiek. Zacisnął je mocniej i zaczął głębiej oddychać. Zacisnął dłonie na ramach okna i pochylił głowę.
          Dlaczego te wspomnienia są tak wyraziste i bolesne? Wyraziste? Bo nigdy nie chciał zapomnieć. Bolesne? Bo kochał.
          Odepchnął się od okna i zacisnął pięści. Niepewnym krokiem podszedł do drewnianego regału w kącie pokoju. Przykucnął przed nim. Jego oczom ukazało się małe ciemne pudełeczko. Chwycił je w roztrzęsione dłonie. Wstrzymał oddech. Przetarł pudełko opuszkami palców. To było to pudełeczko, do którego nikt, prócz niego nie miał dostępu. To było to pudełeczko, o które toczył niejedną wojnę. Przedmiot znaczący tak bardzo wiele...
          Powolnie podszedł do stołu. Usiadł na miękkim krześle i wpatrywał się w nie. Wahał się. Otworzyć je? Pozostawić zamknięte? Jeżeli je otworzy, otworzy ponownie, zasklepione już rany. Jeśli go nie otworzy, będzie się czuł, jakby zapomniał. A on przecież nie chciał zapomnieć.
          Z zapartym tchem chwycił wieczko. Przymknął oczy i uniósł je. Dobrze wiedział, że to niemożliwe, jednakże poczuł jej zapach. Jej perfumy. Był świadom, że to tylko jego wyobraźnia, jednakże uśmiechnął się pod wpływem tego wyobrażenia.

„Czuję twoje perfumy na moim łóżku
Myśli o tobie nawiedzają moją głowę
Prawda została napisana, ale nigdy niewypowiedziana”

____________________________
Witajcie! :*
Oto ja i nowa historia.
Bardzo długo wahałam się nad jej opublikowaniem, ale jednak uzależnienie od bloggera przeważyło. :)
Tak naprawdę powyższy prolog chciałam dodać na początku przyszłego roku, ale korzystając z tego, że dziś rozpoczyna się Puchar Świata i mam bardzo dobry humor spowodowany wczorajszym przeglądem poezji śpiewanej w mojej szkole, prolog dodaję już dziś, a rozdziały pojawiać się będą regularnie, co piątki. ;) Tak, wiem... dwa tygodnie temu obwieściłam Wam, że na jakiś czas kończę z pisaniem, a teraz zapraszam na nowość. Nie wiem jak to wyjaśnić... Może to ta świadomość, że zawiadomiłam Was o zawieszeniu mojej "twórczości" (nie wiem czy mogę tak to nazwać) tak na mnie zadziałała, bo od tamtego czasu znacznie częściej myślałam o tym blogu...  Tak czy inaczej, prolog został opublikowany i już nic na to nie poradzę. ;)
Blog został założony już wcześniej, bo bałam się, że jeśli tego nie zrobię, stchórzę i nie napiszę nic nowego. 

Zadowolone z mojego powrotu? :) 
 
Jestem ciekawa Waszych opinii. ❤

Całuję!